Afzien op loodzwaar parcours Sint Pieterbear Trail

Herman heeft de komende maanden diverse trails op het programma staan maar dit moest zeker een van de hoogtepunten worden. De organisatie had het rond het startgebied prima voor elkaar met tenten om je om te kleden, een tent om je bezittingen af te geven, enkele leuke kraampjes met sportartikelen en bankjes om te zitten. Nieuw hier was het werken met polsbandjes voor de tijdregistratie. Om 14.00 werd een grote groep trailers weg geschoten voor 8.19 of 32 kilometer. Herman zou de langste afstand lopen want hij had zin om alle mooie aspecten van deze trail mee te maken. Het was prima loopweer, droog en 21 graden.

De eerste kilometer ging gelijk omhoog langs de flank van de Sint Pietersberg en dat ging niet snel vanwege het lange lint van lopers op het relatief smalle pad. Hierna volgende prachtig slingerende kilometers via de Poppelmondeweg langs de Belgische grens over de Sint Pietersberg met o.a. uitzicht op Château Neercanne. Na een kilometer of 5 kwam men weer bij het start-en finish terrein alvorens drie kilometer over het imposante terrein rond de mergelgroeve van de ENCI te lopen. Het was hier zwaar lopen over de stoffige stenen maar dat vergat je bij het mooie uitzicht dat je had van boven af op de diep uitgegraven putten in dit door recht omhoog lopend mergelsteenrotswanden begrensde terrein.

Na het passeren van het finishterrein waar de 8 kilometer lopers afsloegen liepen de 19 en 32 kilometer lopers verder. Nu moest men van de andere kant de Sint Pietersberg omhoog, alwaar bij kilometer 11.5 het riviertje de Jeker via een bruggetje werd overgestoken. Het 12 kilometerpunt lag prachtig op een heuvel met wijngaarden waarna via de Susserweg men bij de eerste verzorgingspost kwam. Dan is het enkele kilometers lopen door prachtige singeltracks met passage van de Muizenberg op de grens tussen Nederland en België. Hier moet je onder andere steeds door poortjes lopen en zie je op de weilanden onder je regelmatig de koeien grazen. Bij kilometer 15.5 kom je bij het Albertkanaal waarna je de brug over moet steken om via de langzaam omhoog klimmende Zusserdel op een hoog gelegen akkergebied te komen, de Tiendenberg.

Dan gaat het weer naar beneden langs de Rue Avergat en verder naar Fort Eben-Emael en zien de lopers de bunkers in de rotsen weg verborgen. Hier zijn enkel prachtige korte klimmetjes en afdalingen door donkere bossen. Rond 22 kilometer is de tweede verzorgingspost en dan gaat het via de Rue du Garage de brug over het Albertkanaal weer over. Men loopt nu over de Quai de Caster en de Rue Collinet waar je de langs de sluizen tussen het Canal de Lanaye en de Maas loopt. Dit kanaal is de verbinding tussen het Albert kanaal en de Maas. Bij kilometer 25 ga je via de bosweg Rue de Caster weer omhoog klimmen waarna je via bospaden bij kilometer 27 je weer Nederland binnen loopt en dat zie je aan de grenspaal die daar staat.

Herman had tot nu toe zonder problemen gelopen maar het venijn zat duidelijk in de staart. De organisatie had de route honderden meters uitgezet via recht omhoog gaande klimmen waar je met handen en voeten omhoog moest! Ook de afdalingen waren steil naar beneden! Herman moest hier af en toe naar energie zoeken om weer verder te gaan, dit was loodzwaar. Ook de trappetjes hadden een niet misselijke uitwerking op de beenspieren met als gevolg een geweldige krampaanval die pas verdween na minuten rekken en strekken. Gelukkig kon hij later weer wat gaan dribbelen om na 31 kilometers onder zich de finish te zien en daar te finishen in 3.36.37. Zo was ook deze zeer zware trail bedwongen waar hij wat betreft natuurschoon en organisatie erg van had genoten met uitzondering van de krampaanval.