Kerstverhaal van de Rebelse Huisvrouw

Toen Kerstmis verpest werd
‘Is het alweer zolang geleden dat het mis ging?’ dacht Elsie op kerstavond terwijl ze langzaam een kersenbonbon naar haar mond bracht. ‘Is het alweer zolang geleden dat kerstmis voor altijd verpest werd?’ Ze zuchtte en kauwde moeizaam op de bonbon. ‘Zelfs nu ik al zo oud ben hoor ik haar nog. Ze zeiden dat het zou slijten, dat er een dag zou komen dat ik er niet meer aan zou denken, maar dat is niet gebeurd. Nooit gebeurd. Geen dag, geen seconde.’

Elsie huiverde en trok haar vest wat strakker om zich heen. In de verte hoorde ze de kerkklokken luiden en ze dacht terug aan die bewuste kerstavond, die avond in het jaar 1948 toen ze nog een klein meisje was.

‘Luidden de klokken die avond ook?’ vroeg ze zich af. ‘Gek, dat ik dat niet meer weet.’ Ze sloot haar ogen en aaide gedachteloos de kat die op haar schoot lag te spinnen. ‘Niet aan denken’, zei ze tegen zichzelf. ‘Niet aan denken.’ Maar ze wist dat dat flauwekul was. Al 68 jaar lang dacht ze aan niets anders op de avond voor kerst – dit jaar zou daar beslist geen uitzondering op zijn.

De kat nestelde zich behaaglijk tegen Elsie aan. Haar oude gerimpelde handen streken zo af en toe werktuigelijk over zijn rug – het enige antwoord dat hij daarop gaf was een tevreden spinnen. ‘We hadden toen ook een kat’, wist Elsie. ‘Hoe is het eigenlijk met hem afgelopen? Wat is er met hem gebeurd?’ Ze vond het grappig dat ze dat niet meer wist. Nu ze erover nadacht waren er wel meer dingen die ze niet meer wist maar wat ze zich nog goed herinnerde was de gezelligheid van toen. ‘Wat hadden moeder en ik het knus samen’, dacht Elsie. ‘Wat was het gezellig. Ondanks het feit dat het armoede was, hadden we het fijn.’
Met een bruusk gebaar zette ze de kat op de grond en stond op. ‘Denk aan iets anders Elsie’, mompelde ze. ‘Denk aan iets anders.’ Ze wilde niet denken aan toen, ze wilde niet terug naar die avond maar het gebeurde toch. Het gebeurde altijd, elke dag en op kerstavond al helemaal.

Kerstavond 1948
Ondanks het feit dat er geen geld was lagen er op kerstmis altijd cadeautjes onder de kerstboom. Ze kon er niet van slapen die avond ervoor. ‘Ik ben zo benieuwd of de cadeautjes al onder de boom liggen’, dacht de kleine meid die klaarwakker in haar bedje lag. ‘Wat zou ik allemaal krijgen?’ Uiteindelijk hield ze het niet meer. Ze klauterde haar bed uit en sloop op blote voetjes naar beneden. Ze wist precies welke krakende traptreden ze moest vermijden.
Haar hart maakte een sprongetje van blijdschap toen ze een paar pakjes onder de boom zag liggen. Vreemd genoeg schrok ze niet toen ze opeens een schaduw in de kamer zag bewegen.
‘Bent u de Kerstman?’ fluisterde ze. De pokdalige man die tevoorschijn kwam grinnikte. ‘Ja’, knikte hij. ‘Ik ben de Kerstman.’
‘Zullen we mama verrassen?’ vroeg ze. ‘Dat zal ze leuk vinden.’
Zachtjes duwde Elsie de slaapkamerdeur verder open. ‘Mama?’ fluisterde ze. Haar moeder reageerde niet meteen. ‘Mam?’ zei ze, ditmaal iets harder. ‘Wakker worden. Ik heb de Kerstman bij me!’

Elsie klampte zich vast aan de vensterbank bij deze herinnering. ‘O God’, mompelde ze schor. ‘O God, laat me ophouden met denken’, maar dat was flauwekul en dat wist ze. Want op dit punt in haar herinneringen aangekomen was er geen weg meer terug en, vermoeid haar oude ogen dichtknijpend, zag ze zichzelf weer in de slaapkamer staan bij haar moeders bed. Haar moeder begon al te gillen voordat ze haar ogen open had en terwijl Elsie nooit zou vergeten wat er zich vervolgens in de slaapkamer zou afspelen, terwijl ze nooit het waanzinnige gebulder van de Kerstman zou vergeten wist ze heel, heel zeker: Kerstmis is voor altijd verpest.