Het stukje van de week: Klok

door Marten Blom

Dinsdag 24 oktober 2017 Klok

Lees dit goed. Ik deed dat niet. Twee keer per jaar vang ik, net als heel veel mensen, iets op over klokken die voor- of achteruit gaan. Hoe dat dan zit? Ja, het zit wel ergens. Gereutel over Afspraken Die Wij Met Elkander Hebben Gemaakt Om Zelfs In Den IJzigen Winter Nog Zoo Optimael Moogelijk Te Genieten Van Den Zon.

1) De winter is al jaren niet ijzig meer.

2) Het mistig glimmende ding dat tijdens de wintermaanden verachtelijk zwakke pogingen doet om door de permanente erwtensoep die wij wolken noemen, heen te dringen noem ik geen zon.

3) Net als ik er aan gewend ben dat het in de namiddag donker wordt en dat de zon ’s morgens vergeefs op zich laat wachten, treedt er een jetlag-achtig verschijnsel op en dat noemen we dan de klok verzetten. Van het ene moment op het andere (want elk jaar verdring ik zo snel mogelijk de datum van dit wonderlijke evenement ) sta ik onverwachts op het verkeerde tijdstip met mijn snuit in het zonlicht of in het donker. Want vol afschuw vergeet ik ook altijd onmiddellijk of die wijzer nu voor- of achteruit ging en waarom ook eigenlijk?

Toen ik het plaatje hierboven zag, viel er een last van mijn schouders. Ik had er nog niemand over gehoord. Niet op het nieuws. Niet op het werk, want daar is verder ook niemand. Jongens, zei ik, als een ouderwets wijze vader tegen mijn gezin, vannacht wordt de klok verzet. Nee zoon, hij blijft op dezelfde plek hangen. Maar vannacht gaat de klok vooruit, van twee uur naar drie uur. Nee, we hoeven daar niet voor op te staan. Niet om twee uur. En nee, ook niet om drie uur. We zetten die klok gewoon voor het slapen gaan een uur vooruit. Handig hè? Ja, zo doe je dat.

In die nacht van zondag 22 oktober op maandag 23 oktober keek ik op mijn wekker. Half vijf. Of nee, half zes alweer! Want ik had de wekker nog niet verzet. Vergeten. Maar, half zes, das wat vroeger dan normaal, maar eigenlijk wel lekker. Kan ik extra vroeg beginnen met mijn oefeningen, want dat is goed tegen de Parkinson. PokkeParkinson ook. Zo. Koffie. Wasdat nou? De bak. Staat nog niet aan de straat. Maar het is bakkendag. Nou, heel zachtjes dan. Wel heel stil, nog. Oh, het is nu bijna zes uur. Dan kan het grote licht in de achterkamer ook wel aan. En die vent op die laptop. Die doet dan allemaal dingen voor. En dat doe ik dan na. Maar die vent lult daar wel heel veel bij. Maar om zes uur kan dat wel. De buren zijn ook altijd vroeg. Na een kwartiertje rekken en strekken komen vrouw en kind erbij. Best wel slaperig, maar rond half acht is iedereen echt wel gewassen en gestreken. In het donker naar de bakker met zoon. ‘Goh, jullie zijn er ook vroeg bij! ’ ‘Wij? Altijd!’ zeg ik met een stalen gezicht. ‘Wel weinig mensen op straat, hè pap?’ zegt mijn zoon nog op weg naar huis. Moeder zit al met het licht aan te thuiswerken. De vuilnisbak stond ook al lekker op tijd buiten.

Ik kijk naar de tijd op mijn telefoon. Die hoef je nooit aan te passen. Dat gaat automatisch. Zeven uur, zegt dat ding. Het gevoel wat dan over je komt, bespringt je niet. Het kruipt heel geleidelijk over je heen. Ik toets bij Google op diezelfde telefoon in: ATOOMTIJD. Zeven uur, zegt het ding. Verrek, denk ik. Ik heb wel iets gezien op Facebook. Over de klok. Maar dat is, effe kijken op Google, wintertijd, klok verzetten. Volgende week pas. Klokken weer goed gezet. Ik had dus wel goed gezien dat er wat met die klok moest, maar ik was een week te vroeg! Haha. Maar nee. Zo was het helemaal niet. Of zo was het wel, maar toch net even anders. Maar hoe dat nou allemaal begonnen was? Ik had geen idee tot ik dit plaatje hierboven weer op Facebook zag. Geplaatst door ene Gerard de Vries. Ja, natuurlijk is het over een uur weer een uur later. Lezen! is het motto voortaan. Was wel een heel lange nuttige dag!