Het stukje van de week: Focus

door Marten Blom

Donderdag 19 oktober 2017 Focus
Focussen. Als je iets voor elkaar wilt krijgen moet je je op één ding richten. Je moet je een voorstelling maken van het eindresultaat en dan het pad daar naartoe in kaart brengen. Laten we deze column eens als voorbeeld nemen. Er is een aantal redenen waarom ik dit doe.

A : Ik oefen me in het schrijven. Door elke week een stukje klaar te willen hebben voor de krant schrijf ik erg regelmatig en hoewel ik van nature minder interesse in de vorm en meer belangstelling voor de inhoud heb, kom ik er gaandeweg achter dat spelfouten, stijlfouten en eenvoudig niet lekker lopende zinnen de inhoud zodanig beïnvloeden dat de boodschap soms niet doorkomt. Dat moet niet.

B: Ik probeer me achter de geraniums vandaan te schrijven. Schrijven is een vorm van communicatie en als ik kijk naar de feedback die ik door deze stukjes krijg, kan ik de conclusie trekken dat het geen eenrichtingverkeer is. Het gaat hier niet zozeer om bevestiging, maar eerder om een proces waarbij de reacties iets in kaart brengen. Ik kan hierdoor bijvoorbeeld zien of iets wat ironisch bedoeld is, ook daadwerkelijk zo overkomt. En op wat voor onderwerpen of manier van schrijven mensen reageren. Soms lijkt het of mensen vooral reageren op persoonlijke zaken. Zoals mensen ook sterk reageren op realityshows. Nu zou ik de conclusie kunnen trekken dat ik al mijn persoonlijke zaken in de column moet kwakken. Nah. Om te beginnen peins ik daar niet over. En daarnaast denk ik dat het niet uitsluitend om het etaleren van persoonlijke zaken gaat. Realityshows hebben zoveel succes omdat er voor kijkers iets te zien is wat ze in andere programma’s niet aantreffen: oprechtheid, spontaniteit, ongefilterde emotie. Met andere woorden: betrokkenheid. Als je met een oprechte gedrevenheid vertelt over iets wat je helemaal te gek of juist verschrikkelijk vindt en daar als het even kan ook nog veel van af weet… Dat ga ik maar eens testen binnenkort. Ik ben vooral benieuwd hoe mensen gaan reageren op mijn kennis van een aantal Volslagen Nutteloze Zaken, zoals Welke Hardrockmuzikanten van de jaren zeventig, tachtig en negentig met elkaar in welke hardrockformaties hebben gespeeld. Behalve dat die achtergrondkennis een verklaring biedt voor het feit dat een aantal van die bands vrijwel exact hetzelfde klinkt kan het wellicht ook aantonen dat met het doorgeven van verschillende bandleden ook kledingstukken en kapsels werden uitgewisseld. Wat dan weer de verbijsterend extravagante hardrockoutfits van de jaren tachtig zou kunnen verklaren. Als er überhaupt al een verklaring te vinden is voor wat dan ook op het gebied van smaak in de jaren tachtig. Maar ik dwaal af.

C: Als ik een flinke hoeveelheid van dit soort stukjes heb geschreven, wil ik ze wel eens gezamenlijk als bundel uitbrengen. Laat eens horen of je daar belangstelling voor zou hebben. Nee, echt. Mocht je belangstelling hebben voor een in de toekomst uit te brengen bundel van stukjes van de week, laat dat dan even in een reactie aan me weten. Dan kan ik dat een beetje in kaart brengen. Hopelijk wordt dat formaat wereldkaart, niet ansichtkaart.

D: Het belangrijkste: ik vind het gewoon leuk. Al is het alleen maar om de lol die ik erin heb om een stukje met de titel ‘focus’ volledig uit de hand te laten lopen en te laten verzanden in oeverloos gezwam over het bijna incestueuze rouleren van vooral Britse hardrockmuzikanten in de eighties. Ik zal nog moeten besluiten op welk ‘kennisgebied’ ik me nog eens ga focussen in de toekomst. Wordt het een beschouwing over mijn favoriete striptekenaars? Wie is beter? Enki Bilal of Herman Huppen? Francois Schuiten of Moebius? Of toch maar een verhandeling over welke regisseurs verantwoordelijk waren voor welk deel van de schier eindeloze stroom Alien- en Prometheusfilms die over de mensheid is uitgekotst en waarom welk deel beter was dan de andere. Het is toegestaan om zowel af als in te haken bij mijn stukjes. Zeker nu je weet waar ik het misschien over ga hebben, een andere keer. Derhalve vind ik het wel toepasselijk om af te sluiten met één van mijn favoriete filmquotes:
‘First rule of Fightclub is: There are no rules in Fightclub.’