Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Vrijdag 20-10
Lief dagboek,
Ik heb ontdekt dat er iets raars is met mijn vingerafdrukken. Dat zit zo: gisteren ging ik een nieuw paspoort aanvragen en de ‘vingerafdruklezer’ (ja, zo heet dat apparaat!) had heel wat moeite met het scannen van mijn vingerafdrukken. Het moest elke keer over. De afdrukken van mijn rechterhand pakte het apparaat totaal niet en na veel pijn en moeite lukte het met twee vingers van de linkerhand. Dat is toch raar? Nu begrijp ik waarom de TouchID van mijn iPad en telefoon nooit reageren. Het ligt niet aan de apparatuur – het ligt aan mij.

Zaterdag 21-10
06.55 uur. Vandaag 20 jaar geleden, om deze tijd, werd dochter geboren! Ga nu opstaan en alvast aan het eten beginnen. Wordt druk vanavond, ga Rendang maken.

01.34 uur. Nou, dat was het weer dagboek: de twintigste verjaardag zit er weer op. Het was een heel gezellig dagje. Halfbroertje van dochter was er ook (de vader van dochter is niet zo lang geleden opnieuw vader geworden) en hij (broertje, niet de vader) begint heel leuk te babbelen. Als je aan hem vraagt: ‘Waar zit je in?’ kijkt hij je ernstig aan en zegt heel gedecideerd: ‘Ik zit in de NEE-fase.’
‘Daar zit jij de laatste tijd ook in’, bromde de man van vriendin M. tegen zijn eega maar ze hoorde hem niet. Of ze deed alsof.

Maandag 23-10
Naar stadje met ouders en bij Wallys wat gedronken. Pindasoep gemaakt, was lekker.

Dinsdag 24-10
Lang aan de telefoon met vriendin S. ‘Soms vraag je je echt af hoe goed mensen elkaar nu echt kennen’, zei S. Ze vertelde dat haar man zich ernstig zorgen maakt om haar ‘excessieve alcoholmisbruik’.
‘Alles boven de twee glazen wijn is voor hem excessief’, verzuchtte ze. ‘En omdat hij daarvan overtuigd is, is hij er ook van overtuigd dat ik ‘in staat ben tot gekke dingen’ als ik meer dan twee wijntjes op heb. En dat vind ik nu dus zo raar’, besloot S. ‘Mensen zijn jaren en jaren samen maar als ze zich eenmaal een mening over je gevormd hebben zullen ze daar altijd star aan blijven vasthouden. Vind je dat niet een beetje typisch?’
‘Het mannetjes-vrouwtjesgedoe is een eeuwigdurende strijd die geen winnaars kent’, antwoordde ik filosofisch.

Woensdag 25-10
Enkele dagen geleden is er een student neergeschoten in Groningen dagboek. Een jonge jongen die per ongeluk op de verkeerde tijd op de verkeerde plek was is dankzij een gek blijvend verlamd. Is het vreemd dat ik, als ik in zijn algemeenheid aan dit soort daders denk, een ongekende agressie in me voel opkomen en denk: ‘Ik hoop dat jij ook aan de beurt komt en dan is die rolstoel nog wel het minste waar ik op hoop?’ Is het gek dat ik eigenlijk nog veel ergere dingen denk? Jaaa, ik weet het: je mag niemand in het leven iets slechts toewensen maar voor sommige mensen maak ik graag een uitzondering.

Donderdag 26-10
God o God. Rutte vindt dat het liedje ‘One' van U2 ‘het beste zijn gevoel bij het nieuwe kabinet verwoordt’. Maanden hebben ze erover gedaan om in Hemelsnaam maar wat nader tot elkaar te komen en nu zijn ze dan opeens ‘One’. Voor zolang het duurt natuurlijk. Man van vriendin M. heeft er al heel wat weddenschappen op afgesloten. ‘Ik geef dat zootje 11 maanden’, schijnt hij laatst zelfs geroepen te hebben op een begrafenis van een oudtante van vriendin M. Dit tot haar grote verdriet en schande natuurlijk.

17.10 uur. Net weer een sollicitatiebrief de deur uitgedaan. Het valt me toch een beetje tegen dat er niemand op mijn herhaaldelijke oproepen heeft gereageerd. De appeltaarten die ik erbij beloofde lokten kennelijk toch niet zo.
Had het met vriendin A. over het solliciteren. A. moest een tijd geleden haar werk verlaten – haar werkzaamheden hielden op te bestaan. Dat was toen althans het argument van de werkgever maar nu, bijna twee jaar later, blijken de werkzaamheden nog steeds verricht te worden. ‘Ik ben mijn baan niet kwijtgeraakt, ik weet precies wie hem nu heeft’, snibde A. terwijl ze somber haar hand door haar haar haalde.

Het vinden van een leuke baan valt dus wat tegen maar sinds ik vorige week mijn nieuwe paspoort aan heb gevraagd maak ik me geen zorgen meer om m’n toekomst: ik kan in noodgevallen nog altijd inbreker worden. Of het inbreken me echt heel goed af zal gaan weet ik niet maar na het vingerafdrukdebacle weet ik een ding zeker: op mijn vingerafdrukken word ik beslist niet gepakt.