Column REBELSE HUISVROUW - De nieuwe auto

Ergens in de zomer vorig jaar had Afke, tot groot verdriet van Hendrik-Jan, bij de Jumbo hun nieuwe auto in puin gereden. Dat had ze natuurlijk niet expres gedaan – nee, het gebeurde toen ze van de parkeerplaats wegreed. Sindsdien hield Hendrik-Jan zijn hart vast als Afke boodschappen ging doen.

‘Ik ga ze schrijven’, besloot hij. ‘Ik ga Jumbo schrijven en dan vraag ik of ze iets aan de uitrit kunnen doen.’
Hij liep terug naar de woonkamer en begon enthousiast aan een brief voor de winkel. Hij schreef:

‘Beste meneer of mevrouw van de Jumbo,
Zou het in vredesnaam mogelijk zijn om iets aan jullie uitrit te doen? Menigeen – vooral vrouwen naar mijn idee – vindt het een crime om bij jullie weg te rijden. Je hebt totaal geen zicht op de weg en dat komt mede door dat grote bord dat daar staat. Afke – dat is mijn vrouw – gaat steeds vaker boodschappen doen bij de concurrent. ‘Telkens als ik bij de Jumbo wegrijd staat het zweet me in de handen’, mopperde ze laatst en ook haar vriendinnen klagen hier regelmatig over. Het moet anders kunnen, lijkt mij. Ik stel voor dat u hier eens goed over na gaat denken. Er zijn heus wel oplossi…’

Hendrik-Jan werd opgeschrikt door de telefoon. Het was vriend Peter die in een obstinate bui was. ‘Krijg ik net een brief van mijn zorgverzekeraar’, brulde hij. ‘Ik mag even een paar honderd euro eigen bijdrage betalen. Hoppa, kassa voor die…’ Hierop noemde hij een woord dat niet voor herhaling vatbaar is.

Hendrik-Jan was het volkomen met hem eens. ‘We worden misbruikt’, zei hij. ‘Maar het punt is: we laten het ook toe. Ik ben benieuwd hoe lang het nog duurt voordat we werkelijk uitgehongerd zullen worden. We zitten er niet ver meer vanaf als je het mij vraagt.’?
Na het gesprek liep Hendrik-Jan terug naar de laptop en ving in het voorbijgaan een glimp van zichzelf op in de spiegel. ‘Je mag er heus nog wel zijn’, grijnsde hij naar zijn evenbeeld. ‘Misschien een paar kilootjes eraf maar verder is het prima in orde’. Hij ging wat rechter staan en trok zijn buik in. Juist op dat moment kwamen Afke en tante Ali binnen. ‘We waren naar de Jumbo’, fluisterde Afke. ‘Ik durf het haast niet te zeggen Hendrik-Jan.’ Ze keek Hendrik-Jan wanhopig aan. Hendrik-Jan wist genoeg. ‘Is de schade erg groot?’ vroeg hij kalm. Afke keek naar beneden. ‘De auto is weggesleept, als je dat soms bedoelt.’

Even later zat Hendrik-Jan weer aan tafel en staarde met holle, lege ogen naar buiten. Daarna wendde hij zijn blik naar de onafgemaakte brief, bestemd voor de meneer of mevrouw van de Jumbo. Hij slikte. Wat hij verder had willen schrijven was hij vergeten. Het was ook niet belangrijk meer.