Column DAT TREFT - Zat

Maar, wist hij, dat lag heus niet alleen aan zijn hoofd. Zijn onorthodoxe huwelijksaanzoeken gooiden nogal eens roet in het eten. ‘Wanna marry me?’ terwijl je een meisje een glas bier aanbiedt, dat werkt dus niet. Dat zag de Zuid-Afrikaan inmiddels wel in. Op het feestje was ook Sneeuwwitje. Een treurig kijkende kerel van een jaar of dertig in een blauwgele jurk. Die moest-ie aan van zijn vrienden. Tien meter verderop liep een jongen verkleed als ketchupfles. Het kon dus erger. Maar dat was Sneeuwwitje een worst. Die jurk stond hem niet, klaar. Na Sneeuwwitje leerde ik Hardvanstapel kennen. Hardvanstapel - dit is een pseudoniem - liep nogal hard van stapel. Ik mocht dan in Nederland wonen en hij in België, maar jóh, afstand hoefde echt geen probleem te zijn voor ‘ons’. Nee toch zeker? Dit zei hij vijf minuten na onze kennismaking. Hardvanstapel had Ricky-allure, maar miste de zelfkennis die de Zuid-Afrikaan zo had gesierd. De Belg verdween na tien minuten uit het zicht. Niet omdat hij wegging. Wel omdat ik wegrende. Keihard. Weg van Hardvanstapel. Dan hadden we nog Muts. Muts was minder weg van mij. Mijn eigen schuld. Ik had heel hard ‘Béééhééért’ naar hem geroepen, maar de muts op zijn hoofd bleek - wistikveel - een Ernie-muts. “Sorry”, schudde hij me de hand, “you’re not cool.’ Ik zei “Ok” en “Groetjes” en tot zover Muts. Tot slot, en nu sla ik misschien een paar mensen over, heb ik Zatlap ontmoet. Zatlap had een paar pintjes achter de kiezen en vermaakte zich door dansende feestgangers te bekogelen met cowboyhoedjes. In het dagelijks leven reed hij op de vrachtwagen, brabbelde hij in mijn oor. Zatlap kende Friesland wel; hij was laatst nog in Zwolle. Zocht ik nog een baantje bij het Belgisch Nieuwsblad? Kon hij wel regelen namelijk. Meneer zou wel even een goed woordje voor me doen. NEE. Dat zocht ik niet. En haal je cowboyhoed van mijn hoofd.
Ik heb honderdnegenendertigduizend mensen ontmoet op een festival in België. Ze waren bijna allemaal leuk.

Tamara