column DAT TREFT - Tabula rasa

Moeilijk om uit te leggen, zeker aan een wildvreemde. Lang verhaal kort: ik voelde een bepaald soort leegte. Een stilte. En die stilte, die bracht me in paniek. Om eerlijk te zijn denk ik niet dat jij het doorhad. En als het wel zo was, zou je er nooit over beginnen. Dat siert je en tegelijkertijd weet ik dat je dit niet doet, omdat het niet binnen je macht ligt. Je bent geen prater. Zo simpel is het. Nooit geweest ook. Ik ben dat wel, dus we vulden elkaar altijd goed aan. Of nee, het is anders. Ik heb jóú aangevuld. Ingevuld. Invulling gegeven. Je was een onbeschreven blad toen ik je leerde kennen. Tabula rasa. Ik verrijkte je woordenschat, stuurde je bij waar nodig. Soms leek ik wel je moeder. Je stylist. Je boezemvriend. Alle drie ineen. En soms hè, soms haatte ik je uit de grond van mijn hart. Als je zwijgend naar me keek, wachtend tot ik je zou voeden. Als je vanaf een afstandje naar me loerde, wanneer ik even geen acht op je sloeg of in ieder geval deed alsof. Als ik weer eens niet wist ‘hoe nu verder’, met ons. Oh, je moest eens weten lieve schat, hoe vaak ik je mentaal aan de kant heb geschoven. En hoe weinig moeite me dat op die momenten kostte. En hoeveel spijt ik daar elke keer weer van kreeg, als ik zag hoe ik je had verwaarloosd. Op die momenten zag ik in jou een leegte die vergelijkbaar is met de leegte die voelde toen ik ergens tussen Steenwijk en Zwolle door de troep in mijn rugzak wroette. Zaten we hoor, mijn scriptie en ik. Het was tien uur, ik kon mijn school al bijna ruiken en de cd-rom met daarop alle audiofragmenten die de examencommissie vóór twaalf uur wilde hebben lag thuis. Kut.
Tamara