Column DAT TREFT - Partijtje

“Ja die wuu graag wat weten over ouwere meensen die zitten te kniezen.” Ik twijfelde of ik me onder de tafel zou verstoppen of achter het gordijn. Van ’29 was ze, de vrouw. Tweeëntachtig. “Moeke AOW noemen ze me. Moeke Altied OnderWeg.” Geregeld scheurt ze - “Ik rij te hard, zegt men” - op haar elektrische fiets richting de stad. Op maandag bijvoorbeeld. Voor een dik uur gymnastiek. Balspelletjes, muziek. Hartstikke leuk. Over kwaaltjes wordt niet gezeurd, want: “Dat is niet goed voor je image.” Na vijf minuten hing ze weer op. Nou, dat interview liep misschien een beetje in de soep, maar we gingen er een mooi feestje van maken. Toch jongens? Of we drinken wilden. En speculaas. En kaarten. Alles. We wilden alles. Ze pakte een broodtrommeltje en haalde er een pak kaarten uit. Skip-Bo, heette het spel. Volgens Moeke AOW was het leuk. “Wie dit speelt is meteen gameverslaafd.” De uitleg begreep ik niet, dus ik gooide lukraak wat kaarten op tafel. Ik deed het goed, merkte ik aan mijn oudere opponent. “Waarachtig, must nagaan! Die speelt als een jonge hond”, klonk het. “Daar gaat ze weer hoor. Je wudden toch móéd van dat kien.” Ondertussen zong ze over Elsje Fiederelsje en Marjanneke stroop in ’t kanneke. Ja, ze hield van muziek. Andrea Bocelli. Rieu. En iets met Maria. Die laatste kenden we niet. Meteen zette ze in. Het was gezellig. Wilden we ook dropjes? Vooruit. Konden we meteen nog een potje doen. Leuk spel, hè? Moeke AOW had nog een etmaal door kunnen gaan, maar na tweeënhalf uur waren wij jonge honden afgepeigerd. We stapten maar weer eens op. Het was een gezellig partijtje geweest. De oma vertelde nog iets over een oude buurman die zich chronisch versprak (“hij was lesbisch voor wespen”) en toen vertrokken we. Twee keer had ik de winst gepakt vanavond. Schaamteloos. Tot snel, Moeke AOW.
Tamara

Colums in de HC
Naast Tamara schrijven diverse columnisten in de papieren HC: Sybrich van schoener Avontuur, de Tobbedenker, kapper Houtman en Ouwe Neel.