Column DAT TREFT - Gevloerd

De gids wist het niet. Jammer. Op zo’n uiterst journalistieke benadering van het reilen en zeilen van de politiek verwacht je gewoon een degelijk antwoord. Noteren voor de volgende rondleiding. Springend (ik mocht alleen het zand betreden) vervolgden we de reis naar de Oude Zaal. Die bleek een goed voorbeeld van mislukt eclecticisme: een nepmarmeren ruimte met semi-barokke elementen, en een vloertapijt met Twister-allure. Wat betekende dit dan, zo’n lelijke vloer? Weer staarden we naar de grond. “Dit is de veelzijdigheid van de multiculturele samenleving”, legde onze leider uit. Goh. Door naar de Rooksalon. Daar hingen schilderijen met belangrijke mensen erop. Leuk. Maar we moesten prioriteiten stellen en zagen dat het tapijt in deze zaal blauw was. “Deze salon stond vroeger blauw van de rook”, voegde de gids toe. Ik hoopte van ganser harte dat de vloer niet om die reden blauw was en werd zwaar teleurgesteld. Gelukkig zei de man daarna dingen als ‘Riddelzaal’ en ‘Dat is in 1816 gebouwd geworden’. Dat verzachtte de pijn. Een beetje. Onze laatste hoop op het ooit weer serieus kunnen nemen van het Nederlandse politieke bedrijf, was de Tweede Kamer zelf. Daar waren we nog niet geweest, en daar gingen we - “Jongens, komen jullie mee?” – nu naar toe. “De stoelen hier”, sprak de gids, “zijn bewust niet rood, want dat zou agressie op kunnen wekken.” We mochten alleen maar kijken naar de bewust-niet-rode blauwe stoelen, dus het was ons om het even. En dat de muur grijs was en grijze wolkenvelden symboliseerde, was hartstikke leuk, maar daar kwamen we natuurlijk niet voor. Zelfs het feit dat de schilderijen in de Kamer gevingerverfd zijn, en dertig lagen dik, kon ons niet boeien. Want, meneer, waarom is het tapijt hier eigenlijk groen?

Gras.

Tamara

Colums in de HC

Naast Tamara schrijven diverse columnisten in de papieren HC: Sybrich van schoener Avontuur, de Tobbedenker, kapper Houtman en Ouwe Neel.