Column DAT TREFT - Destiny

Zo klonk het toen ik vorige week in een Engelse trein zat. Niks geen gekots, ik vond het prachtig. Wát een transparantie. De laatste keer dat een omroeper me wist te boeien was in 2010, toen het personeel een piepende badeend voor de microfoon hield. Maar dit, dit was andere koek. Met een machinist en een badeend wil je geen vrienden worden. Met een sprankelende Sonja en een uitbundige Caroline wel. Liefst vandaag nog. En zoiets kan ook gewoon, met Sonja en Caroline. Kop koffie? Potje Twister? En blijf je vanavond gourmetten? Nooit gecompliceerd, nooit ‘Maar ik ken je pas net.’ Nee hoor. Bij Sonja en Caroline mag je gerust een week logeren als je geen geld hebt voor de terugreis. Wat zeg ik, een maand. En anders wel bij Andrew en Lindsey. Zo zijn die mensen.

Ik weet niet of dat bij ons ook zou kunnen.

“Hallo, ik ben Dik. Naast mij zit Joop. Joop stuurt. U zult straks kennismaken met de ietwat nukkige Destiny. Zij knipt kaartjes. Mocht het druk zijn, dan loopt loensende Bianca met haar mee. Tegen het einde van deze reis zult u misselijk zijn van mijn stem. Dit vanwege mijn sprankelende zestig-jaar-Zware-Van-Nelle-verleden en de uitbundige rochels.”

Nee, dan toch echt Sonja en Caroline. Ik heb ze niet gezien trouwens, tijdens de reis. Jammer. Was wel benieuwd.

Tamara