Column DAT TREFT - Bliep

Waar mijn buurjongetjes braaf doorgingen met spelen en verzeild raakten in virtuele oorlogen zonder einde, ben ik de verslaving kwijtgeraakt. Compleet. Ergens na Nintendogs en The Sims moet het zijn gebeurd. Geen idee waarom, want Nintendogs was best aardig. Toby, heette m’n trouwe digitale hond. En Toby nam trouw heel letterlijk. Je kon ’m een jaar lang in de kast laten verstoffen en dan zat hij er als je het spel opstartte nog steeds. Onder de vlooien, maar hij zat er. Klaar voor de jaarlijkse wasbeurt. Misschien is het de schuld van The Sims. Dat spel kon nog wel eens eng zijn. Vergat je een trappetje te plaatsen in het zwembad en verscheen er een uur later een grafzerk op de plek waar eerst nog je poppetje rondzwom. Heftig, zeker voor een kind van negen. Lange tijd was mijn gebrekkige behoefte aan gamen geen enkel probleem. Het interesseerde me gewoon geen reet, klaar. Niemand die er last van had. Maar nu is het anders. Of laat ik het anders zeggen. Nu heb ik er last van. Het zijn niet mijn buurjongetjes, was het maar waar. Dan kon ik een stoepje verder gaan zitten. Nee, het zijn mijn klasgenoten. Meisjes. En ze gamen. Keihard. Ze runnen complete boerderijen en alles wat er in het digitale weiland gebeurt moet op tafel gegooid. Oh, de kippetjes liggen voor pampus want de verbinding valt steeds weg. Oh, de varkentjes zijn zo lief, kijk dan, hoe lief. Lief toch? Ja lief. Oh zo leuk, dit spel, gisteren de hele avond gedaan. Leuk ja, leuk. Probeer The Sims eens. Eens kijken hoe leuk het dan nog is, dat gamen.

Tamara