Walking football-belevenissen

We kwamen an met ’n praam, mooi ding trouwens. Maar bij ’t anleggen bij de sasbrug moesten we op de stijger springe. Nou bin ik wel aardig lienig, al seg ik ’t zelf. Maar toch deur ’t slingeren van de praam. Slingeren? D’r stond toch gien wind? Nee, maar d’r waren ’n paar die bijna 100 kilo wogen en as die in beweging komme! Met mien tuba in de hand stap ik de steiger op en ja hur, mien muziekboekje viel plotseling in ’t water. Daar was ik even mooi klaar met. ’t Boekje hef ik niet meer terug sien. Twee man moesten mij teugen houwe, want ik wuu ’t achterna duuke. Maar plotseling besefte ik mij, dat ik met pien en moeite mien zwemdiploma A behaald had. Nee, dan is ’t niet verstandig om d’r in te duuken. Maar ’t betekende wel dat ik alles uut de kop speule moest. Normaal speul ik op schuuftrombone, maar net as in ’n voetbalelftal mut je om tactische redenen wel ’s wat verskuuve. Breed inzetbaar, noeme ze ’t oek wel. Dus beste vrienden, as jumme onderweg ’n vals nootsje hoort hewwe, kwam dat deur mij. Kon nou wel mooi sien wie d’r allemaal langs de kant stonden. Hoefde niet op mien muziekpartij te kieken. ’t Was weer ’n geweldige intocht. Gien flauwekul met antiPiet-demonstranten. Wel had ik nog uut mien militaire dienstied ’n koegelvrij vest leggen. Dat hef ik maar om deend. Je wete ’t toch niet wat van idioten d’r rondlope. Nee alles liep perfect, al had ik wel ’n lamme arm van dat zware instrument. Geef mij toch de trombone maar.

Nou woensdag weer trainen voor ’t walking football. Jumme wille ’t miskien niet gelove maar weer ’n nieuw lid. Hadden we vorige week  Martin van der Haak, deze week kwam Jan Willem van Veenendaal langs. Hij het ’n Zeerobben achtergrond en dat is juust su leuk dat deze jongens oek met doen. Wel eerst even probere, liet hij wete. Maar wij wete as gien ander dat as je ’t eenmaal proeft hewwe, d’r gien weg terug is. Nou inderdaad, oek Jan Willem was na afloop verkocht. Natuurlijk moest hij ’m even an de groep voorstelle. “Komt die uut Veenendaal”, vroeg Gerard Kokkel an mij. “Nee, je sleeuwe, se hiet die jonge.” Als d’r één skaap over de dam is… Hopelijk komme d’r nog wat meer meesen van Zeerobben, su binne natuurlijk van harte welkom.

Trainer Marcel Frankena had ’n uutgekiend programma samenstelt. Vooral ’t tactische aspect wudde extra belicht. Vrij lope, aanspeelbaar blieve, één keer annimme en skiete, waren de kernwoorden van Marcel. ’t Hiet dan walking football, maar na afloop waren de kopkes aardig bezweet. Later wudde ’t helder waarom Marcel deze vorm van training kozen had. D’r staat weer ’n toernooi op de planning. Deze vrijdag in Amsterdam wel te verstaan. “Wat zeggen jullie, gaan we daar heen”, vroeg Marcel. “Natuurlijk seun doen we daar an met. We salle die Mokumers wel even ’n lesje lere.” Maar d’r salle oek wel teams uut ’t hele land met doen. Su langzamerhand binne we voor niemand meer bang. We hewwe al heel wat ervaring kregen. Jammer dat Age Tichelaar niet met doet. “Ik kan niet”, liet hij staalhard wete. Maar goed, daar is iedereen vrij in. Nico Beuker doet oek gien toernooien met. Dat het voor de tied duudelijk angeven en daar mut je begrip voor hewwe, al is ’t natuurlijk wel verrekte jammer.

Trouwens ’t muziekboekje is toch weer boven water komen. Joop Puite die de boot bestuurde had ’t vonnen. Ik was dolblied, had d’r zelfs ’s nachts van droomt. Ik wudde badend in ’t zwit wakker en droomde dat niet mien boekje, maar mien muziekinstrument overboord vallen was. Burgemeester Sluiter zag ’t vanaf de walkant gebeuren en dook ’t instrument na. Toeterend kwam hij boven en ’t klonk lang niet slecht. Miskien ’n nieuw lid voor ons korps, docht ik nog. Ik hoorde wel echt ’n toeter toen ik wakker wudde, maar dat kwam van Geert Zeilmaker die in sien auto voorbij mien huus reed. Toet toet. Waarom die toeterde is voor mij nog steeds ’n raadsel. Ik sal ‘m toch ’s vrage. Ja, wat kan ’n mees oek raar drome. Suu Marco Borsato dan toch geliek hewwe…

Volgende week hoop ik wat meer te vertellen over ’t toernooi in Amsterdam. Dit was weer even ’n U.P. date.