Zo’n stukje van Marten Blom: Consult

Of waarom het minder handig is om in je eentje naar een consult met een neuroloog of een ander soort specialist te gaan.

Momenteel gaan we ongeveer elke drie maanden naar de neuroloog of een ander soort specialist. Kijk, daar heb je het al. We spreken de goede dame alweer twee jaar en ik heb geen idee wat haar titel precies is. Mijn vrouw wel. Nu is dat niet het belangrijkste. Deze neurologe of andere specialist houdt de vinger aan de pols en wat kenmerkend is als je DBS ofwel een Deep Brain Stimulator tussen je hersens geparkeerd hebt: ze hangt een soort sjaaltje dat priesters ook wel dragen, om mijn nek. Dan gaat ze tegenover me zitten, vraagt of ik het sjaaltje een beetje kan verplaatsen en op een gegeven moment knikt ze tevreden; ze is binnen. Ze stelt allerlei vragen: gaan er vingers aan mijn linker- of rechterhand ‘slapen’? Gaat mijn linkerknie nu als een dolle op en neer? Kan ik met mijn rechtervoet op een regelmatige wijze op en neer gaan, alsof ik een bass-drum bespeel? Na iedere vraag drukt ze een knopje in of verschuift een balkje tot het daar is waar het moet zijn. Ook moet ik elke keer weer een soort ‘catwalk’ lopen om te kijken of ik nog een beetje normaal loop. Tot dat moment kan mijn vrouw, die mee is, net zo goed een tukje gaan doen. Nu moet ze echter wakker worden, want hier komt het gedeelte waar elke parkie mee te maken krijgt: het afstellen van de medicatie, wat eet en drink je, doe je nog aan beweging, hoe slaap je, hoe is je stoelgang en giet je ook regelmatig de aardappels af? Maar ook: hoe gedraag je je? Ben je heel obsessief of juist volkomen initiatiefloos?

Nu krijg ik niet zoveel medicatie meer als voorheen, voor een deel is dat omdat ik in het verleden een psychose kreeg van dat spul en voor een deel is dat zo omdat ik dus die DBS in mijn hoofd heb. Maar dat neemt niet weg dat ik evengoed overdag vijf keer drie pilletjes naar binnen moet werken, dat ik nog twee keer per dag een soort ‘boosters’ moet innemen voor de momenten dat ik wat inkak, en dat ik voor het slapen een spannend uitziende blauwe capsule naar binnen mag werken. Als ik ’s nachts wakker wordt, mag ik er nog één. Je begrijpt, als er mij gevraagd wordt hoe ik dat allemaal doe, met die pillen innemen en initiatiefrijk zijn en niet te obsessief zijn en zo, dat het allemaal perfect gaat.

En precies daarom is mijn vrouw mee. Nu heb ik het geluk dat ik een vrouw heb en dat ze nog mee wil, ook. Maar misschien heb je een vriend of een familielid die met je mee wil. Het is sowieso te veel om te bevatten voor één persoon en wat ook belangrijk is: je kunt jezelf nooit objectief beoordelen. Je wilt ergens in het consult gewoon naar huis en lekker verder met je leven. Als dat lekker verder leven betekent dat je niks gaat doen met de info die je daar krijgt, dan mag je je terecht afvragen wat je daar bent wezen doen. Ben je daar echter met z’n tweeën geweest, dan onthoud je samen meer. En schrijf tussen twee consults ook eens op waar je tegenaan loopt. Dus van tevoren. Dan haal je er meer uit.