Willem Teuben gunt de prijs aan een ander

Willem Teuben in zijn woning aan de Prins Clausstraat. (Foto: HC – Ubbo Posthuma)

Willem Teuben, afkomstig uit Hoogezand, heeft bijna zijn hele leven gevaren. Na de lagere school wilde Willem varen, maar was nog te jong. Hij begon zijn eerste werkzaamheden tijdelijk op een boerderij en kon later op de scheepswerf in Foxhol als klinker beginnen. “Daar ben ik nu half doof van geworden”, zegt de oud-Groninger. “Daar werd in die tijd niet op gelet.”

Als ik naar zee kan, ga ik weg, liet hij zijn werkgever gelijk weten. Op zijn 17e kreeg hij bericht dat er een schip klaar lag in de Merwedehaven te Rotterdam. Daar moest hij zich inschepen. “Ik was nog nooit verder dan Groningen geweest”, lacht Teuben.

Hij stapte op de trein en met de tram belandde hij op de plaats van bestemming. Maar geen schip te bekennen, tenminste niet zijn schip. Een wachtsman ontfermde zich over hem. In een soort tentje met een houtkacheltje mocht hij wachten tot het schip kwam. Van vermoeidheid viel Willem in slaap. ’s Morgens om zeven uur werd hij door de wachtsman gewekt. ’s Nachts was de boot gearriveerd. “Door het roet van de kachel had ik een zwarte kop gekregen. Eenmaal aan boord werd ik gesommeerd eerst maar eens onder de douche te kruipen.”

De eerste reis als matroos ging naar het Engelse Blyth. Later ontwikkelde hij zich steeds meer om op zijn 25e als kapitein op een coaster te komen van 500 ton. Het werd later een coaster van 5000 ton. Hij voer over de hele wereld, met name naar Afrika en Amerika. Ze doorstonden zware stormen, maar zeeziek is hij nooit geweest. Gemiddeld was hij vier tot vijf maanden van huis. Teuben komt uit een gezin van acht kinderen, waarvan hij en zijn zus nog in leven zijn.

Toen de coaster voor reparatie op de Harlinger werf Welgelegen lag, waar zijn broer de baas was, leerde hij zijn huidige vrouw kennen. Omdat zijn ouders inmiddels waren overleden en Willem van zee kwam, trok hij bij zijn broer in. Toch kwam er een tijd dat hij het zeemansleven achter zich liet. Het was een heel mooie tijd geweest, maar ook omwille van zijn vrouw en de kinderen vestigde deze zeebonk zich aan de wal. Dat was wel even wennen, maar al gauw kon hij tabakszaak de Groenlandvaarder op de Voorstraat overnemen. Teuben moest dan wel het inpandige VVV-kantoor overnemen maar hoefde dan geen huur voor het pand te betalen. Bijna zes jaar hield hij dit vol. Tussendoor fungeerde hij bij proefvaarten van coasters die bij scheepswerf Harlingen waren gebouwd, als kapitein.

Op zijn 68ste ging Teuben met pensioen. Omdat hij altijd op zee zat, was er geen tijd om te sporten. “Ik was te oud voor voetbal en voor tennis moest ik te veel lopen”, zegt Teuben. “Totdat Karen en Willard mij voorstelden eens een spelletje jeu de boules te gaan doen. Dat beviel zo goed dat ik er 20 jaar later nog steeds bij zit”, lacht Teuben. Bijna iedere dag was hij in het clubgebouw te vinden en hij doet heel veel bij de club. “Mijn vrouw vond het wat te veel. Nu ben ik er nog drie dagen per week op dinsdag, woensdag en donderdag. Ik kan het veel ouderen aanraden. Een leuke sport en je bent in beweging. Volgende week hebben we een bijeenkomst en kan ieder lid familieleden meenemen om een toernooitje te spelen, heel gezellig.” Vorig jaar werd Willem Teuben kampioen tijdens zo’n toernooi. “Nou ja, met een beetje geluk”, vindt hij zelf. “Ik hoop het nog lang vol te houden.”

Hij is trots genomineerd te zijn. Maar laat weten de titel graag te gunnen aan Joël de Jong.