Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Maandag 01-02

Hallo lief dagboek! De eerste maand van het jaar is alweer om, ongelooflijk. Het lijkt wel alsof de tijd steeds sneller gaat. Op school kropen de uren tergend langzaam voorbij terwijl nu…

13.20 uur. Belde pa op om te vragen of hij wilde komen eten en scrabbelen.

‘Vinden jullie het niet vervelend om telkens te verliezen?’ vroeg pa.

‘Vanavond win ik, dat voel ik’, beloofde ik pa.

20.40 uur. Pa heeft grandioos gewonnen. 

Dinsdag 02-02

Was even op bezoek bij vriendin M. ‘Kan iemand me uitleggen waarom de supermarkten open zijn en de warenhuizen dicht?’ vroeg man van M. ‘In de supermarkten wordt beslist geen 1,5 meter afstand gehouden.’

Ik kon het niet uitleggen dagboek, daarom zei ik niks. Vriendin M. zei in plaats daarvan: ‘En kan iemand me uitleggen hoe het kan dat de meeste mensen die ik op tv zie er goed gekapt bijzitten? Hebben ze allemaal een zus of nicht of moeder die kapster is?’

Het was mij ook al opgevallen dagboek. Ik ben nu dan ook naarstig op zoek naar een nieuwe beste vriendin die kapster is. Dat is wel een voorwaarde.

Zaterdag 06-02

Belde dochter net op. ‘Ze verwachten een laagje sneeuw en als het in Nederland sneeuwt rijden er geen treinen, houd er even rekening mee.’

‘En dan te bedenken dat dit probleem al jaren speelt’, zei man. Is toch vreemd dagboek, dat het treinverkeer altijd platligt als er blaadjes op het spoor liggen of een laagje sneeuw valt? Dat de wissels nog steeds niet zijn voorzien van een warmtesysteem? Wonen we in een of ander derdewereldland of zo?

Zondag 07-02

14.48 uur. Het is grijs en grauw en er woedt een heus sneeuwstormpje. Gezellig. Ga zo een grote pan tomatensoep maken.

16.20 uur. Heb een kilo gehakt voor de balletjes. ‘Zal ik het gehakt er zo los in gooien?’, stelde ik voor. ‘Dat maakt het wel wat gemakkelijker.’

‘Los ingooien?’ Man klonk verbluft. ‘Dan krijg je toch een soort tomatensaus?’

‘Klopt’, bevestigde ik. ‘Maar in principe maakt het niet uit. Als je een hap met een balletje neemt is het effect uiteindelijk hetzelfde.’

Man vond het een idioot idee.

Maandag 08-02

Er zijn zelfs geen kranten vandaag omdat het sneeuwde. Apart. Zou dat in Zwitserland en Oostenrijk en Rusland ook zo gaan?

12.34 uur. Ik ga oom H. even bellen, heb hem al een tijdje niet gesproken.

12.50 uur. Oom H. klonk wat mat. Misschien heeft hij last van een kleine winterdip. Nu is man met hem aan de telefoon.

12.59 uur. Hoor man net tegen oom H. zeggen: ‘Ik hoor steeds vaker over medicijntekorten maar waar ik niemand over hoor is: waarom gaan we ze zelf niet maken?’

Wat oom H. zei kon ik niet horen maar man begon te grinniken. Oom H. zal zich wel weer ouderwets opgewonden hebben.

Dinsdag 09-02

Vriendin L. las hardop de achterflap voor van een boek dat gaat over een familie die al generaties in Suriname woont. ‘Het klinkt als een leuk boek’, zei ze, terwijl ze doorging met hardop voorlezen: ‘Het meisje werd onder de hoede genomen van haar Noorse grootvader en…’

‘NORSE’, brak ik in. ‘Kan je niet lezen en nadenken? Dit gaat over een familie die al generaties lang in Suriname woont, HOE kan er dan in Godsnaam sprake zijn van een Noorse grootvader?’

Dat wist vriendin L. ook niet. Zucht.

Woensdag 10-02

Het heeft veel gesneeuwd vandaag dagboek, en het bleef nog liggen ook. Man en ik gingen samen even boodschappen doen, toen we thuiskwamen wurmde ik me op een moeilijke/bijna onmogelijke manier uit de auto en liep achterstevoren naar binnen.

‘Wat ben je in Godsnaam aan het doen?’ vroeg man.

‘Kijk’, zei ik, wijzend op de sporen in de sneeuw. ‘Aan de sporen zie je dat ik de deur uit ben gegaan maar niet of ik ook thuisgekomen ben. Dat zie je ook altijd in films. Snap je? Snap je?’ zei ik nogmaals, toen man geen antwoord gaf en wegliep om de hondenriem te pakken.

Toen hij terugkwam keek hij me meewarig aan. ‘Ik ga even de hond uitlaten’, zei hij. ‘Het kan zijn dat ik wat langer wegblijf.’ Toen stapte hij de deur uit, zonder antwoord te geven op mijn vraag. Vreemd.