Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Lief dagboek,

Droomde vannacht over mijn oude school in Suriname. ‘Naar huis, naar huis’, gilde mijn onderwijzeres van toen hysterisch. ‘Je uniform komt boven de knie, je bent een schande voor de school!’

Ik was in de schoolvakantie weer een metertje gegroeid en dat uniform was opeens inderdaad ‘vrij kort’: het kwam inderdaad net boven de knie. Dientengevolge diende ik me dan ook direct van school te verwijderen en pas als ik me een nieuw uniform had laten aanmeten mocht ik beschaamd terugkeren. Ik hoop werkelijk dat ik dit nooit meer droom, ik dacht dat ik deze achterlijke gebeurtenis allang verdrongen had.

Dinsdag 11-08

11.28 uur. Al het boerenbont in de wijde omgeving donderde ‘bekant’ van de planken in de servieskast af dankzij de straaljagers die ons trakteerden op een akoestisch avontuur.

‘Dat is weer even een tochtje van tienduizenden euro’s’, zei man hoofdschuddend.

‘Tja’, zei ik.

Woensdag 12-08

Las zojuist artikel in de LC over het Marengo-proces. Er stond een foto bij met drie mensen die bij de rechtbank arriveerden. Onderschrift luidde: ‘Links Nico Meijering, rechts Christian Flokstra.’

Geen WOORD over de vrouw in het midden. Raar.

Donderdag 13-08

Naar crematie van neef David. Was mooi en indrukwekkend.

Kreeg het op de terugweg naar huis met nichtje T. over leven na de dood.

‘Geloof je in leven na de dood?’ vroeg T.

‘Ik hoop het’, zei ik hartgrondig. ‘Al is het maar zodat slechte mensen voor eeuwig branden in de hel.’

T. keek me bestraffend aan. ‘Goh. Het nobele gedachtegoed zit er bij jou goed in hè?’

Vrijdag 14-08

Las net de LC van gisteren waarin de eigenaar van camping de Appelhof naar aanleiding van besmette gasten verzuchtte: ‘Als ik een week dicht moet scheelt me dat een dure auto.’

Dat zou sneu zijn ja. Laten we dan maar gauw de volksgezondheid hieraan opofferen.

Zaterdag 15-08

Hele avond bij nichtje T. en haar man in de tuin. Hadden het over het eilandje dat 2 km voor de Turkse kust ligt en waar een conflict over maritieme grenzen over gaande is met Griekenland.

‘Het ligt TWEE kilometer voor de Turkse kust en 580 kilometer van het Griekse vasteland en toch claimt Griekenland dit eilandje. Je moet je voorstellen dat Frankrijk of Engeland Terschelling zouden claimen. Hoe zouden wij dat vinden?’ zei man.

Ben het nu dus misschien een beetje eens met Turkije. Misschien.

Zondag 16-08

Even naar vriendin M. Wil zo graag weer eens met de kindjes knuffelen maar ik doe het niet. Moet ook om pa denken en ach, eigenlijk om iedereen. Man van M. kwam opgewekt thuis van zijn werk.

‘Die nieuwe collega lijkt wel geschikt’, zei hij monter. ‘Ik had het werkelijk slechter kunnen treffen.’

‘Wat fijn’, zei M. ‘Misschien wordt hij wel een vriend – dan heb je ineens twee keer zoveel vrienden.’

Man keek M. niet-begrijpend aan.

Maandag 17-08

10.32 uur. Al dagenlang rellen in Nederland. Politiek, grijp toch weer eens de macht. Dit kan toch niet?

22.54 uur. Keek net naar Op-1, ging over de relschoppers en hoorde ik dat nou goed? Vroeg Sophie Hildebrand werkelijk aan de hoofdcommissaris van politie: ’Is het ook niet een soort kat-en-muisspel? Dat ze denken: even een beetje dollen?’

Hoe krijg je het uit je strot. Die is duidelijk de weg helemaal kwijt.

Dinsdag 18-08

Had het met vriend P. (de filosoof) over de complottheorieën waarmee we omgeven worden. ‘Ik word er wel een beetje moe van’, zei ik. ‘Zelfs al ZOU er een chip in het vaccin zitten dan zie ik er alleen maar de voordelen van in. Misschien dat dan eindelijk alle vrouwen en jonge meisjes wat veiliger zijn. Als Anne Faber en haar dader gechipt waren was het misschien anders gelopen en zo kan ik er nog een heleboel opnoemen.’
‘Er zit wat in’, beaamde vriend P. ‘Onze honden en katten chippen we tenslotte ook.’

Donderdag 20-08

Vertelde vriendin M. over de gebeurtenis met mijn te korte uniform. ‘Sinds die dag leed ik aan didaskaleinofobie’, verklaarde ik plechtig.

M. keek me met gefronste wenkbrauwen aan. ‘Didas…?’

‘Fobie of angst om naar school te gaan’, verklaarde ik.

‘Aha’, zei M. Toen nam ze een hapje van mijn worteltaart. ‘Gatver’, zei ze.

We lachten. En nadat ik zelf ook een hapje had genomen verdween mijn didaskaleinofobie direct naar de achtergrond. Gatver.