Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Zaterdag 06-04

Lief dagboek,

Oom H. en buuf Annie kwamen even op bezoek. Ben toch benieuwd hoe lang het nog aanblijft want af en toe bespeur ik hier en daar wat lichte irritatie. We hadden het over het klimaat en de overbevolking.

‘Ik vind het ongepast om de mensheid ter discussie te stellen’, zei buuf Annie. ‘Wij, mensen, zijn immers gericht op voortplanting.’

‘Mijn punt is: waar is het eind?’ zei oom H. ‘Op welk punt durven we te zeggen: deze wereld is onleefbaar geworden? We vermenigvuldigen ons ongelimiteerd en ongecontroleerd - hoe denk jij dat de wereld er over 100 jaar uitziet?’

Buuf Annie haalde haar schouders op. ‘Dat komt allemaal heus wel goed.’

Oom H. grinnikte goedmoedig. ‘Ach ja. Het gedrag van het gemiddelde politicus op dit gebied: na mij de zondvloed. Je hebt gelijk An. Tegen die tijd zijn we toch allang dood.’

Zondag 07-04

Vandaag brachten we pa terug naar Rotterdam en ik keek wederom met grote ogen van ontzetting naar de bouwwerken aan de rand van de snelweg in Middenmeer. Er staat natuurlijk het afgrijselijke mega-datacenter van Microsoft en nu wordt daarnaast wederom een knap staaltje van architectonische infantiliteit gedemonstreerd. Moeten die gebouwen werkelijk zo lelijk zijn dagboek? En als dat dan toch moet, kan er niet een groot bos omheen gezet worden?

We zagen trouwens een gek met een boot op een aanhangwagen die constant inhaalde en minstens 140 reed. De gek was nog aan het bellen ook.

‘Zo iemand moet van de weg gehaald worden’, zei man. 

‘En een flinke bekeuring krijgen’, zei pa. 

‘Zo iemand wens ik @#$%& toe’, zei ik. Ik herhaal het niet omdat het op papier te grof zou klinken.

‘Dat mag je niemand toewensen kind’, zei pa bestraffend. ‘Ik keur dat niet goed.’

Man lachte. ‘Ja, die dochter van jou weet wel hoe ze de wereld moet verbeteren.’

Maandag 08-04

22.16 uur. Heb net weer gekeken naar een filmpje op YouTube waar ik altijd vreselijk om moet lachen. Het maakt niet uit hoe vaak ik het zie, ik blijf lachen. Het filmpje heet ‘Toeteren’ van de Sluipschutters – volgens mij vind ik dit tot in lengte der dagen leuk.

Dinsdag 09-04

16.45 uur. Even naar stadje toe, moest bij Trekpleister nieuwe lippenstift kopen. Natúúrlijk is mijn kleur uit het assortiment gehaald. Pffff.

21.34 uur. Klap nu net het boek ‘Het Labyrint der Geesten’ van Carlos Ruiz Zafón dicht en het voelt alsof ik afscheid genomen heb van een paar goede vrienden. Ik ga weer opnieuw beginnen denk ik. Dankzij dit boek heb ik geleerd over de immense babyroof die tijdens de burgeroorlog – en lang daarna – plaatsvond, overigens met goedkeuring, instemming en medewerking van de katholieke kerk. Vreselijk.

Woensdag 10-04

15.20 uur. Wat een kou. Ik geloof niet dat ik het de hele winter zo koud heb gehad als vandaag, dit was echt gruwelijk.

18.40 uur. ‘Zag je laatst de verlichte zebrapaden in R’dam?’ vroeg man net. We zaten aan tafel. Ik at een groenteschotel en man biefstuk en ook wat van de groenteschotel.

‘Ja, mooi’, zei ik.

‘Zoiets zouden ze in Harlingen ook moeten doen’, vond man. ‘De zebrapaden op de Stationsweg en Kimswerderweg zijn vrij donker.’

‘Tja’, zei ik. ‘Misschien komt dat bij de volgende grote verbouwing.’

Liedje van de Week is Smooth Criminal van Michael Jackson. Telkens als ik dit liedje in m’n hoofd heb zie ik mezelf staan in dat bomvolle stadion in Gelsenkirchen waar hij optrad, ergens in ’88. Van het optreden heb ik nauwelijks iets gezien. Ik had het te druk met als een idioot naar de nooduitgang staren.

Donderdag 11-04

Pa en ik gingen trouwens de afgelopen zaterdag naar de kerk op de Zuiderhaven om een kaars te branden voor moe en broer en we waren getuige van een muziekoefening die daar gehouden werd. Het was heel bijzonder, de muziek, werkelijk kippenvelachtig mooi. ‘Weet u hoe dit heet?’ vroeg ik fluisterend aan een mevrouw die op een bankje zat.

‘Kyrie van Karl Jenkins’, zei ze.

Het klonk zo prachtig dagboek – ik denk dat ik aanstaande zondag naar de kerk ga om Kyrie te horen. Ik, die niet gelooft. God, wat zal u daarboven toch vaak om me lachen.