Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Zaterdag 10-03

Lief dagboek, terwijl ik dit opschrijf ben ik in Rotterdam en het hele huis ademt moe uit. Aan elk kopje, schoteltje, lepeltje of vorkje kleven duizenden herinneringen en hier zijn, in het huis van moe, brengt me regelmatig terug naar een periode die voorgoed voorbij is. We hebben tijden in dit huis gekend waarbij broer aan het neuriën was terwijl hij de houtskooltjes in de barbecue aanstak, dochter om hem heen danste, pa met echtgenoot aan het genieten was van een ijskoud pilsje en moe uit volle borst galmde, blij dat ze haar kleine gezinnetje om zich heen had. Dochter wordt dit jaar 21 en zit in het buitenland en moe en broer kijken nu vanuit grote hoogte op ons neer. Hopelijk hebben ze het goed samen.

Dinsdag 13-03

Nog steeds in Rotterdam dagboek, er kwam wat familie langs en we kregen het – hoe kan het ook anders – al vlug over politiek. We hadden het over het salaris-dat-niet-doorgaat van de ING-topman Ralph Hamers en over de stilte rondom Pechtholt.

‘We horen zo weinig van Pechtholt de laatste tijd’, zei tante G.

‘Die man doet er niet meer toe’, bromde oom E. ‘Z’n rol is uitgespeeld. Hij aast op het pluche in Brussel en dan zien we hem hier nooit meer terug, let maar op. Weten jullie trouwens wat het verschil is tussen de EU-club en het hof van Lodewijk de 14de?’

Oom E. wachtte ons antwoord niet af. ‘Er is geen verschil. Het is een grote dictatoriale roofzuchtige narcistenclub. Er is werkelijk geen corrupter zooitje als de hele EU.’

‘Inderdaad’, knikte oom P. ‘Niemand durft het zo te benoemen maar het Vierde Rijk is ondertussen allang een feit. Gelukkig hebben ze van diverse narcistenclubs uit het verleden geleerd dat het volk brood en spelen nodig heeft, dat voorkomt heel wat trammelant. Vanavond voetbal trouwens.’

Woensdag 14-03

Vriendin G. belde. Ze was erg ontdaan door een telefoontje dat ze had gevoerd met haar ex-echtgenoot. ‘Ik vertelde hem hoe ik leed. Hoe leeg mijn leven zonder hem is en hoe moeilijk ik het vind zonder hem. Hoe ik hem mis. Ik vertelde hem dat hij álles had mogen doen als hij maar bij me was gebleven’, snikte ze. ‘Toen zei hij, en hij klonk echt heel gemeen: ‘De leegste mensen zijn het volst van zichzelf.’ Is dat niet verschrikkelijk?’

Arme G. Arme ex van G.

Donderdag 15-03

Het klinkt misschien gek dagboek, maar in het huis te zijn waar moe 30 jaar gewoond heeft voelt ook wel weer heel fijn.

21.10 uur. Ik blijf me verbazen over de vrolijke boodschappen van moe. Nee, dat zeg ik verkeerd: ik blijf me verbazen over moe en er zijn zoveel dingen die ik nog even had willen vragen. Zoals: ‘Waarom heb je die advertentie op tafel neergelegd?’ Dat klinkt vaag, ik zal het even verduidelijken: zojuist was ik een stapel papieren die op de eettafel ligt wat aan het ordenen en onderaan lag een overlijdensadvertentie uit 1999. Moe had het cursieve gedeelte bovenaan vet onderstreept.

Er stond:

'Niemand hoeft om mij te treuren

Het moest toch een keer gebeuren

Mocht je eens verdrietig zijn

Drink op mij een glaasje wijn!'

Dat had ik dus willen vragen: ‘Moe, WAAROM heb je die advertentie op tafel gelegd? En wanneer heb je dat gedaan?’ Aan de andere kant: is de boodschap die moe heeft willen afgeven niet vele malen belangrijker dan het hoe en waarom? Daarom: proost allerliefste mam. Dat glaasje wijn zal me beslist smaken. Misschien neem ik zelfs twee glaasjes wijn. Op de een of andere manier denk ik dat dat vast wel zal lukken.