Het stukje van de week: Dukdalf- en meerpaalspotter

Zondag 26 november.
Dukdalf- en meerpaalspotter.
Op Facebook kun je wel eens uitgenodigd worden voor, in dit geval, een fotochallenge. Ik doe eigenlijk nooit mee aan wat voor actie dan ook, maar hier ging het er om dat je zeven dagen lang een zwart-witfoto plaatst die met je dagelijkse leven te maken heeft, geen mensen erop en geen commentaar erbij. Nou ja, ik loop elke dag wel een paar kilometer en dan maak ik wel vaker foto’s onderweg, dus waarom niet? Ik begin eerst heel semi-artistiek allerlei stomme dingen in huis te fotograferen waarvan ik dacht dat ze er in zwart-wit heel bijzonder uit zouden zien. Uiteindelijk blijven de wasmand, het koffiezetapparaat, een paar pillen op een bord en wat afwasschuim in de wasbak er doodgewoon uitzien als een wasmand, het koffiezetapparaat, een paar pillen op een bord en wat afwasschuim in de wasbak. Tijd om mijn hoofd uit mijn oksel te halen en naar buiten te gaan. Na het gebruikelijke vastleggen van zee, strand en lucht merk ik dat zwart-witfotograferen anders werkt. Je gaat op andere dingen letten, zoals cijfers op een dukdalf. Hé, leuk, denk ik. Daar kan ik de stukjes van de week mee nummeren. Dus klik. Je moet je wel bedenken dat je dan even moet blijven doorklikken, want anders grijp je later mis. Het gevolg is dat je als een soort dukdalf- en meerpaalspotter door de haven moet stekkeren, om de haverklap pauzerend, klikkend en weer verder. Sommige meerpalen staan zelfs voor patrijspoorten waar je misschien iemands hoogstpersoonlijke kajuit in kijkt. Hierdoor strak gefocust op uitsluitend de meerpalen (en de dukdalven, niet te vergeten) versterk ik volgens mij nog meer het beeld van een autistische dukdalf- en meerpaalspotter. Tijdens deze wonderlijke ervaring begint het me op te vallen dat niet alleen op de dukdalven en meerpalen nummers staan, maar ook op andere plekken in de haven. Een creatieve motor begint alweer ergens in mijn hoofd te draaien. Je kunt ook nummers van een ander type gebruiken, als een soort collage, suggereert die motor. En je kunt het hele stukje van de week in allerlei kleuren en vormen in elkaar plakken, en…
‘Luister eens, Crea Bea,’ zegt het deel van mijn hoofd dat de foto’s moet maken en naar huis moet lopen, ‘ik zie daar nog zeker tien nummers die we nog moeten vastleggen en daarna gaan we naar huis. Er ligt daar nog een stripboek dat afgetekend moet worden en naar de uitgever moet en er is daar ook nog een volslagen chaos die weer teruggebracht moet worden tot iets wat de naam huishouden waardig is. En nog even los daarvan: wat we nu gaan aanleveren, wordt al een nachtmerrie voor de redactie. En jij wil de gehele tekst aanleveren in de vorm van foto’s van vage letters in elk denkbare kleur en lettertype? No way. We fotograferen onderweg nog wat vage bordjes en aparte kastjes met draden en nog wat aparte zooi die je alleen opvallen als je net dertig meerpalen (en dukdalven) hebt gefotografeerd, maar that’s it. Creatieve mafketel.’