Het stukje van de dag: vakantieverslag

door Marten Blom

Maandag 14 augustus. Activiteiten.
‘Wantsotodrinkt?’ blaft de met strohoed uitgedoste kelner mij voor de vijfde keer in tien minuten toe.
‘No, thank you,’ helpt niet echt. De tijdens mijn opvoeding erin gehengste eigenschap om beleefd te willen blijven verergert de communicatie tussen mij en deze man met zijn Engelse woordenschat van in totaal vier woorden. Nadat ik ‘No’ heb gezegd verrast hij me toch nog met een repertoire van drie nieuwe woorden, bijna een verdubbeling van zijn vocabulaire.
‘Not even asked,’ mompelt hij gebelgd. Met andere woorden: Ik vroeg het nog niet eens.
Op het moment dat ik dit schrijf buigt de activiteitenbegeleidster van het resort zich enthousiast gillend over mijn klembord.
‘What you make?’ gilt ze.
Ik zeg: ‘Euh…’
Ze gilt: ‘I tink joe meek nais piktjur, but no, is some else?’
Waarop ik zucht: ‘Ehhhmmm…it’s a long story.’
‘Ooooh..,’ gilt ze weer. ‘But we do nais sports - hey, that joer son? He sitting-oehhh...’ Ze kijkt naar Joris alsof hij in een diepe depressie zit, in plaats van dat hij intens tevreden zijn Donald Duckje zit te lezen. Lisette trekt een grijns van oor tot oor. Het is niet de eerste keer dat de in knalroze shirt geklede activiteitenbegeleidster ons opzoekt. Mijn vrouw is gewoon opgelucht dat ik deze keer de Sjaak ben en dus niet zij. Met een hoofdbeweging naar Joris zeg ik tegen de enthousiaste mevrouw:
‘He is enjoying himself immensely.’
‘Oh, are you sure?’ zegt ze. ‘Because we hef all naais aktifitties…’
‘Thank you,’ zeg ik, en: ‘Good luck with that.’
De rust keert weer. Joris geniet van zijn Duckie, Lisette doet een tukje naast me, ik schrijf. Naast Joris herstelt mijn schoonzuster van een verkeerd gevallen maaltijd. Mijn zwager is er ernstiger aan toe. Nu, om 15:35 uur, is hij nog niet herrezen uit het duister van zijn hotelkamer. Nog een andere activiteitendame komt met een bal langs. Als er straks nog één opduikt, stuur ik haar naar mijn zwager. Kijken hoe die reageert.

Dinsdag 15 augustus. Herhaling.
Morgenochtend om acht uur gaat het busje weer rijden. Dik anderhalf uur naar het vliegveld. Ik kan het merken vandaag. Na een week op vakantie en zeker als je een week op dezelfde plek blijft, komt er herhaling op je pad. Er is een universum aan keuze in heerlijkheden in het ruim gesorteerde buffet, maar het voelt alsof je alles al een keer geprobeerd hebt. Hoe groot het resort ook is, toch heb je het gevoel dat je strandbedje nog te dicht bij de eikel staat die gisteren je parasol jatte. Je laat je mobiel en daarmee je ingebouwde camera op je kamer liggen omdat je niet meer zou weten wat je nu nog moet fotograferen. Je blijft nog op je bedje hangen omdat je weet dat je na het zwemmen hier toch weer gaat liggen. Je vraagt je niet meer af wat je vandaag weer voor een cocktail zal bestellen. Je kijkt niet meer op Google maps om te kijken waar je nu precies bent, want dat weet je allang. ’s Morgens geen avontuurlijke rentocht meer, je weet al hoe de omgeving eruit ziet. Het is dat die gloeiende zon je van je strandbedje schroeit. Dan maar zwemmen. Je zal toch maar een Nederlander op vakantie zijn. Dan heb je toch geen leven?