Het stukje van de dag: Nog een vakantieverhaal

door Marten Blom

Woensdag 2 augustus 2017 Fluisterboot
Tja, je krijgt waar je om vraagt. Terwijl ik dit zit te typen stromen de reacties op mijn stukje ‘Pa’ in de Harlinger Courant en op Facebook binnen. Ook de Whatsapp laat van zich horen en Lisette en Joris die vakantie hebben, zeggen dingen tegen mij en elkaar die niets met elkaar te maken lijken te hebben. Om de rode lijn van deze stukjes maar weer eens aan te halen: typisch Parkinson. Er is niet echt veel nodig om ons Parkies vast te laten lopen. Vuur bijvoorbeeld flink wat social media op ze af, vraag op hetzelfde moment of het een goed idee is om de tuinslang van de kraan te halen, vertel allemaal bijzondere wetenswaardigheden over skylanders, kom even langs om de bierflesjes van de gezellige avond bij de buren gisteravond terug te brengen, vraag hem via de Wwhatsapp uitgebreid uit over het leuke schilderij wat hij geplaatst heeft en app, als hij naar de studeerkamer vlucht nog wat foto’s naar hem van je zoontje met zijn kont in de lucht in een opblaasbootje. Dat bootje ligt dan weer in een opblaasbadje en niemand weet waarom. Punt is: Parkinsonpatiënten kunnen niet goed multitasken. Meerdere dingen tegelijk doen. Is lachen, joh. Vertel je ze gewoon het begin van een veel te lange mop, bel ze tegelijk op, laat iemand anders hem whatsappen, bel aan, laat een straaljager overvliegen, tik hem op zijn schouder, mail hem en zwaai naar hem om zijn aandacht te trekken. Lopen ze helemaal vast. Wezenloze blik, ze draaien wat ongecoördineerd in het rond en er vallen dingen uit hun handen.

Nee, dan is zo’n Parkie hard toe aan een tochtje in een fluisterboot. Een wat? Fluisterboot. Hebben we vorige week gedaan. Nadat ik met Joris in een piepklein rubberbootje rondgepield had hier in de Singel, was het tijd voor een upgrade. We namen Lisette nu ook mee en zetten koers op de fluisterboot die wij mochten lenen van een geweldige kerel vlakbij ons in de buurt. Het heet wellicht een fluisterboot omdat het elektrieke motortje ervan zo weinig geluid maakt, dat je je zelfs fluisterend nog verstaanbaar kan maken op zo’n ding. Nu is dat wat apart gedrag, om fluisterend in je bootje tussen de rietstengels door te schuiven, dus kan dat ‘fluisterboot’ ook een verwijzing zijn naar een vorm van matiging. Zoals fluisteren een gematigde vorm van praten is, kan ‘fluisterboot’ een gematigde vorm van ‘boot’ zijn. Dat iemand dan tegen je zegt: ‘Vaart-ie een beetje?’ En dat je dan kan antwoorden: ‘Nou, hij fluistert.’ Dat klinkt een stuk aardiger dan ‘matig’. We hebben een tocht naar Kimswerd gemaakt, en boy, dat was me een tocht. Wel een hele dag. Op de heenweg leek het tot het einde van de eerste helft vrij rap te gaan. Op de terugweg twijfelden we soms of het de motor of uitsluitend de wind en stroming waren die ons naar huis brachten. Met steeds grotere regelmaat brulden niet-elektrieke motorbootjes ons voorbij, ons als badeenden dobberend op de golven achterlatend. Steeds vaker wisselden we van accu om de laatste restjes stroom eruit te persen. ‘Halen we het wel, papa?’ vroeg Joris.
‘Ik zou het je met geen mogelijkheid kunnen zeggen, jongen,’ bromde ik, terwijl ik de boot met pure wilskracht vooruit probeerde te denken. Toch heb je veel langer plezier met zo’n bootje. Een ander op zo’n blitse boot was misschien na een half uurtje al heen en weer geweest. Zo iemand had het dan vast koud gehad, met al die wind in zijn haar. En zo iemand had dan vast ook veel te veel geld uitgegeven omdat hij veel te veel tijd over had, zodat hij op een terrasje bij het water zijn tijd moest vullen met bier drinken. Veel te koud bier natuurlijk ook. Nee, wij hadden een gezonde rode kleur, een tocht van een HELE DAG en het kostte niks. Wat wil je nog meer. En toch gaan we nog een keer. En toch zijn we dankbaar, Johan :-)