Het stukje van de dag: Doe eens gek

door Marten Blom

Maandag 24 juli 2017 Doe eens gek
Alweer vier dagen geleden dat ik wat geschreven heb. Vakantietijd. Ubbo kwam vanmorgen weer langs. Even een foto maken van mijn snuit voor de column. Eerst schreef ik, op de afdeling, om wat kwijt te raken. Om orde te scheppen in een hoofd dat door de medicatie goed op zijn kop was gezet. Later schreef ik ook voor de mensen op de afdeling. Ik merkte dat de stukjes een vorm van communicatie werden. Door dingen op tafel te leggen die ik anders niet elke dag zomaar zou laten zien, kwamen anderen ook los en in de loop van zo’n avond kon je fikse brokken emotie over de tafel zien stuiteren. Het leven daar was intens, omdat iedereen een reden had om daar te zijn. Dat wil niet zeggen dat we daar elke avond een beetje zaten te snotteren; als je overeenkomsten bij elkaar ontdekt, in dit geval onze mankementen, dan deel je niet alleen de ellende maar het hele spectrum aan gevoel komt voorbij.

Dat komt ook doordat het ene niet zonder het andere kan bestaan. Ik weet niet hoeveel mensen een uitermate hilarisch moment hebben meegemaakt vlak voor, tijdens of na een begrafenis? Meestal hebben we later geen idee meer waar dat over ging. Soms heeft dat te maken met de spanning die een weg naar ontlading zoekt, maar ik denk dat het vaak ook het besef is dat je leeft. Als het niet zo’n ongelooflijke pokkenziekte was, zou ik je bijna adviseren om ook drie weken door te brengen in zo’n kliniek. Mijn punt is dat het leven soms zo onverstoorbaar saai door kan hobbelen dat er twintig jaar voorbij kan suizen terwijl je bij wijze van spreken alleen maar met je ogen knippert. Meestal zien we pas hoe futiel onze zorgen waren, hoe klein onze leventjes, op het moment dat ons iets overkomt dat ons raakt als een koe door een intercity. Sommige mensen zoeken dat al dan niet bewust op. Het zijn degenen onder ons die verticale rotswanden beklimmen, over metershoge golven surfen of gewoon als een mongool autorijden. Alles voor de kick. Maar dat slijt volgens mij. Veel te snel. Als je op een regelmatige basis in je blote kont parachute springt, van wolkenkrabbers af bungeejumpt of op duizelingwekkende hoogte over een slap koord loopt, wat is er dan nog spannend in het leven?

Nee, ik geloof dat als je je niet beet wil laten nemen door het leven - om met Pink Floyd te spreken: Ten years got behind you/no one told you when to run/you missed the starting gun - dat je je er van bewust moet zijn dat alles om je heen voortdurend verandert. Dat je al zoveel jaar door ervaring weet hoe je moet handelen in een bepaalde situatie, is niet genoeg. Oh, het mag wel hoor. Maar als je nog nieuwsgierig genoeg bent naar de dingen die je nog niet meegemaakt hebt, moet je af en toe eens ‘ja’ zeggen op iets waar je jarenlang ‘nee’ op hebt gezegd. En andersom.