Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Vrijdag 13-10
Lief dagboek,
Gisteren is Anne Faber eindelijk gevonden en ik was, ondanks het feit dat ik ergens wel wist dat het niet goed zat, toch ontdaan; dat zal ik voorlopig ook nog wel blijven. ‘Ik ook’, zei vriendin M. aangeslagen toen we het erover hadden. We kregen het ook over de dader, een 27-jarige psychopaat die al eerder gruweldaden begaan had, gepakt werd, door de overheid gepamperd werd en vervolgens zo snel mogelijk weer op ons losgelaten werd. ‘Moet kunnen’, moet de rechter gedacht hebben. ‘Hij heeft dan weliswaar de meest gruwelijke dingen uitgehaald maar na een jaartje of wat zal hij over dat soort acties wel heen gegroeid zijn.’
Je vraagt je soms werkelijk af wie er gekker en gevaarlijker zijn dagboek: de rechters of de daders.

14.25 uur. Net thuis van de vismarkt; we hebben eindelijk een vismarkt in Harlingen, joehoe!!!! Garnalen gekocht en zalm en schol en… nog wat, weet niet meer wat.

17.10 uur. God, wat een werk om al die kleine garnaaltjes schoon te maken.

Zaterdag 14-10
Lief meisje dat op de Midlumerlaan ZO de straat opreed zonder op of om te kijken: wil je dat NOOIT meer doen? Het scheelde niet veel of je lag onder mijn auto en het ergste is: je hebt het geen seconde in de gaten gehad. Ik zal even een beschrijving van je geven in de hoop dat je moeder dit ook leest en je ook nog eens goed hierover kan onderhouden: je had een lange paardenstaart, een bril op en witte oortjes in. Je kwam vanaf de Industrieweg, sloeg linksaf (ik kwam van rechts) en terwijl jij rustig - zonder ook maar EEN seconde naar rechts te kijken - de weg opreed trapte ik op de rem en kreeg haast een hartaanval.

Nadat ik bijgekomen was van mijn bijna-hartaanval met man even naar expositie op de Zuiderhaven in het Althuus (schrijf ik dat wel goed zo?). Was leuk. Daarna over de Zuiderhaven gelopen en de mooie architectuur bewonderd althans: totdat we bij Hubertus aankwamen. ‘Tja’, zei man gelaten toen we het gebouw bekeken. ‘Tja’, zei ik. We liepen stilzwijgend verder. Opeens waren we beiden een beetje stiller.

Maandag 16-10
Ik las zojuist dat sinds de eeuwwisseling suiker 18% goedkoper is geworden en dat groenten en fruit respectievelijk 50% en 41% duurder zijn geworden.
‘Tuurlijk’, zei ex-collega E. met wie ik het erover had. ‘De overheid en de farmacie hebben niets aan een gezonde bevolkingsgroep. Hoe ongezonder hoe winstgevender. Stel nou dat de farmacie niets meer aan ons kon verdienen – dat zou een ramp zijn.’
‘Nou nou nou’, suste ik maar E., fel tegen onze wat ze noemt ‘ongezonde Westerse levensstijl’ liet zich de mond niet snoeren.
‘Kom op – je ZIET het toch? We worden bewust zo ongezond mogelijk gehouden. Daarom wordt suiker letterlijk OVERAL in gepropt.’

Ik hield m’n mond dagboek, en ik visualiseerde de schappen in de supermarkten. Als je dat doet - dat visualiseren - zou je haast denken dat E. nog gelijk heeft ook.

Dinsdag 17-10
23.15 uur. Vanavond had ik een havermoutmasker op – ik las ergens dat dat erg goed schijnt te zijn. Ik had de havermout eerst in de koffiemolen gemalen, toen wat melk en amandelolie erbij en toen het een mooie dikke pasta was smeerde ik het op m'n gezicht. Nu was het zo dagboek, dat man even de deur uit was. Ik was dus alleen thuis en liep vrolijk rond, nog steeds met dat masker op, toen ik op een gegeven moment van boven naar beneden wilde en bijna de trap afdonderde. Dagboek: stel je voor dat ik gevallen was? Stel dat ik onder aan de trap gelegen had met een HAVERMOUTMASKER op? Dat ik hulp nodig zou hebben en dat... O God. Wat een gruwelijke gedachte.

Donderdag 19-10
Al een paar dagen verkeer ik in grote staat van opwinding want dochter wordt zaterdag TWINTIG jaar. Twintig! Hoe kan het vraag je je af. Ik ging vanmiddag wat babyfoto's bekijken en opeens werd ik wat melancholiek dagboek. En ik dacht: het is zo snel gegaan, die 20 jaar - hetzelfde stukje en dan is dochter 40. En dan ben ik… Toen stopte ik met denken en ik huiverde. Ik deed het deksel op de doos en belde gauw naar Overzet om alvast een grote slagroomtaart te bestellen.
Er zal heus wel een dag zal komen dagboek, dat ik er klaar voor ben om te bedenken hoe oud ik ben over 20 jaar. Maar dat is nu nog even niet. Nu ga ik gewoon door met genieten. Hoe het over 20 jaar is zie ik tegen die tijd wel. Eén ding staat vast: ik ga stug door met de havermoutmaskers. Alle beetjes helpen tenslotte.