Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Vrijdag 29-09
Lief dagboek,
Ik had vorige week geen tijd om te schrijven omdat ik in de Ardennen zat maar omdat ik het zonde vind als ik zomaar een week oversla staan er toch een paar oude fragmenten in m'n weekoverzicht. Anders is het niet compleet. Zeg maar. Waarom zeggen zoveel mensen trouwen ‘zeg maar’? Soms probeer ik het ook maar dan klinkt het echt idioot. Dan zeg ik bijvoorbeeld: ‘Ik was vorige week op de Albert Cuyp. Zeg maar.’ Ik doe iets niet goed in de zinsconstructie maar.... Laat maar. Ik ga gewoon beginnen.

Zaterdag 30-09
Denk je trouwens dat het zin heeft als ik vraag of er bij Jumbo alsjeblieft een rotonde gebouwd kan worden dagboek? Het is zo’n afschuwelijk punt - ik kan niet vertellen hoe vaak ik daar weg wilde rijden maar de weg niet op durfde. Half Harlingen heeft ondertussen wel eens in licht overspannen toestand wanhopig achter me staan toeteren, zich verbijsterd afvragend waarom ik daar bleef staan en vooral: hoélang ik nog van plan was daar te blijven staan.

Zondag 01-10
Even naar vriendin M. ‘Is het normaal om allemaal selfies van een neef te ontvangen waar je nooit contact mee hebt’' vroeg ze.
‘Hmmm’, antwoordde ik. ‘Het hangt er een beetje van af denk ik.’ M. vertelde me dat haar neef vanaf zijn vakantieadres allemaal selfies van zichzelf stuurt waarin hij poseert in een beetje typische houding.
‘Wat vind jij?’ wendde ik me tot man van M. Man van M. heeft vaak wel een duidelijke mening. Hij schokschouderde. ‘Ik zei: leuk dat je neef dat doet maar tegen de tijd dat IK selfies naar nichtjes ga sturen hoop ik dat je me op laat sluiten.’ Was het eigenlijk wel met man van M. eens.

Ik weet trouwens niet zo goed wat ik van de zgn. ‘Sleepwet’ moet denken dagboek. Aan de ene kant denk ik: als je niets te verbergen hebt blablabla maar aan de andere kant: ik weet het niet.

Maandag 02-10
Vroeg op, ouders opgehaald en met z'n allen naar de Ardennen. Wat een verschrikkelijke toestand in Las Vegas trouwens: een of andere gek heeft het vuur geopend op festivalgangers. Hoe triest. De toestand in Spanje bevalt me ook helemaal niet. Straks woedt er een nieuwe Spaanse Burgeroorlog en wat dan? We stevenen met z’n allen af op iets rampzaligs dagboek – het lijkt wel alsof het niet meer te stoppen is en… Enfin, ik heb geen zin om daar nu allemaal aan te denken. Ik ben in de Ardennen en ik ga genieten. Nu het nog kan.

Woensdag 04-10
Weer prachtige tocht gemaakt en… o, ik moet het verhaal van de dochter van vriendin E. nog vertellen, had ik nog niet eens gedaan. Vriendin E. (uit Amsterdam) is bijzonder ontdaan. Haar dochter van 18 heeft laatst een tattoo laten zetten en E. vindt het verschrikkelijk. ‘Dat ding ziet er niet uit’, jammerde ze. ‘Ik weet zeker dat ze er op een dag enorme spijt van krijgt.’
Toen dochter naar binnenkwam mocht ik de tattoo bewonderen. Hij zag eruit alsof een doorgesnoven psychopaat inkt en naalden in handen had gekregen en vrijelijk z’n gang mocht gaan. Het kind leek zelf ook niet al te happy - ze keek me althans wantrouwig aan toen ik goedkeurend knikte en enthousiast ‘mooie tattoo’ zei.

Maandag 09-10
Zojuist hoorde ik verheugd iemand op tv vertellen dat ‘het aantal misdrijven vorig jaar weer is gedaald’. ‘Goed nieuws Diesel’, zei ik tegen de hond die me verwachtingsvol aankeek toen ik haar een kauwbeen gaf. ‘Het ontmoedigingsbeleid waarin geadviseerd wordt om vooral geen aangifte te doen begint z’n vruchten af te werpen.’ Diesel rende met het been naar haar mandje en begon te kluiven. Het goede nieuws deed haar overduidelijk helemaal niets.

Dinsdag 10-10
Dagboek: al meer dan een week wordt naarstig gezocht naar Anne Faber, een jonge vrouw die spoorloos verdwenen is. Nu is er mogelijk ook een dader: een 27-jarige psychopaat die gruwelijke dingen gedaan heeft en die zomaar los mocht lopen in onze maatschappij. Die alle vrijheid kreeg van Onze Grote Leiders om wéér een slachtoffer te maken. Dank u wel overheid.

Woensdag 11-10
14.05 uur. Oom H. en buuf Annie (zijn vriendin) zijn net weg en ik moet me haasten – heb straks afspraak in Het Noordeke met vriendin B. Oom H. had het over het motto van het nieuwe kabinet: ‘Vertrouwen in de toekomst’. Ik heb hem zelden zo zien lachen.

Donderdag 12-10
Vriendin G. ligt nog steeds in een scheiding en heeft het er heel moeilijk mee. Om zichzelf geestelijk wat op te peppen heeft ze voor veel geld een of andere steen gekocht die ‘heelt en kracht geeft’, aldus G. ‘En ik MERK gewoon dat het werkt want sinds ik hem om heb voel ik me echt veel beter.’
‘Had dan meteen 10 stenen gekocht’, opperde ik. ‘Moet je kijken hoe goed je je dan gevoeld had.’
G. vond het een irritante opmerking en zei vinnig: ‘Ik vind het heel vervelend dat je altijd de behoefte hebt om dingen belachelijk te maken.’

Dat is niet m’n bedoeling dagboek, echt niet, maar geloven in een gewone steen die krácht geeft? De enige steen waar ik flink wat kracht uit zou putten is een levensgrote diamant. Vooralsnog ligt die nog niet op m’n nachtkastje. Maar op een dag misschien wel - het leven zit uiteindelijk vol verrassingen. Dus, net als het nieuwe kabinet, houd ook ik met de moed der wanhoop Vertrouwen in de Toekomst. Je weet ten slotte maar nooit.