Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Lief dagboek,
De afgelopen tijd heb ik je schandelijk verwaarloosd, ik weet het. Dat komt door het volgende: ik ben de laatste tijd dag en nacht bezig met het onderzoeken van WordPress en ik vind het ZO leuk: ik denk nergens anders aan. Alsof er een ander deel van mijn hersenen geactiveerd is, zo voelt dat. Ik sta ’s ochtends speciaal extra vroeg op om achter m’n pc te duiken en nieuwe ontdekkingen te doen – het is een beetje triest ja. Mijn huishouden loopt ondertussen enorm achter maar dat haal ik wel weer eens in. Ooit.

Omdat ik het zo druk had met WP (WordPress) heb ik verder ook niks opgeschreven en heb ik eigenlijk ook bijzonder weinig te melden. Ik kan er niks aan doen! Zelfs nu ik dit schrijf zit ik te popelen om weer aan de slag te gaan. Ik probeer al uren een gekleurde statische navigatiebar te maken en het moét lukken.

Omdat ik weinig verheffends te melden heb doe ik maar even vlug een kort verhaaltje. O nee, ik kan nog wel iets vertellen dat me nu te binnen schiet en waar ik om moest (glim)lachen: oom H. vertelde dat hij heel, heel veel spijt had van iets dat hij NIET gedaan had.
‘Wat is dat dan?’ vroeg buurvrouw Annie.
‘Van het feit dat ik vroeger nooit meegedaan heb met graaien’, snauwde oom H.
Hij kwam tot deze opmerking na het zien van een documentaire waarin ons voor de zoveelste keer duidelijk gemaakt werd: het draait uiteindelijk alleen maar om geld. En Seks. Meer niet. Ik heb de documentaire ook gezien (2Doc, Shadow World) en ik heb geleerd dat we eigenlijk in een permanente oorlog zitten: War on Terror. De wapenindustrie groeit en bloeit als nooit tevoren en eigenlijk is het dan ook de bedoeling dat aan deze War on Terror nooit een eind komt – het is veel te lucratief allemaal.

Goed, nu dan even een kort verhaaltje en dan maar hopen dat er binnenkort toch wat meer inspiratie komt. Moet lukken. Eerst even WordPress compleet onder de knie krijgen en dat komt dat vast allemaal goed.

De Droom
Het gezicht van de man die het obscure winkeltje binnenstormde stond op onweer. ‘Ik weet precies wat u zoekt’, sprak de verkoper die vanuit het niets opdook. Hij glimlachte vilein. ‘Werkelijk, ik weet precies wat u zoekt. We krijgen hier namelijk wel vaker boze echtgenoten over de vloer.’
Hij liet het boek waar de verkoper mee aan kwam zetten inpakken – ‘natuurlijk heb ik pakpapier meneer’ en overhandigde het bij thuiskomst direct.

‘Hoezo een cadeautje?’ zei ze verbaasd. ‘We hadden net een knallende ruzie – je liep woedend weg en nu…’
‘Nu heb ik spijt’, verklaarde hij. ‘Ik zat fout. Hier, maak open.’
Ze maakte het pakje open, hem toch nog even een vlugge blik toewerpend. Hij scheen oprecht spijt te hebben. Grappig! Ze vond achteraf eigenlijk juist dat ze zelf wat zeikerig geweest was maar och, dat hij nu spijt had was helemaal niet verkeerd.
‘Een boek?’ zei ze verbaasd terwijl ze de omslag bekeek. De kaft was van het prachtigste blauw dat ze ooit gezien had en met grote gouden letters was erop gedrukt: De Droom. Meer niet.
‘De Droom – apart!’ lachte ze. Ze gaf hem een kus. ’s Avonds ging ze eerder naar bed – hij bleef nog tv kijken. In bed begon ze direct te lezen. Wat ze las was zo… zo magisch, zo prachtig – zoiets had ze nog nooit gelezen. Echt nog nooit. Al lezende droomde ze over de wereld die in het boek beschreven stond en ze wenste dat ze in die wereld kon leven. Ze betrapte zich erop dat ze telkens hetzelfde dacht: ik zou in zo’n wereld willen leven.

Toen hij naar bed ging lag ze daar met haar meest gelukkige glimlach. Dood. Hij knikte tevreden. Eindelijk rust.

————

In het obscure winkeltje glimlachte de verkoper vilein. ‘Ik weet precies wat u zoekt meneer’ zei hij. Hij was vanuit het niets opgedoken – de man die binnen was komen stormen keek hem dan ook even verbaasd aan. ‘Ik weet precies wat u zoekt’ herhaalde hij terwijl hij een boek vanonder de toonbank haalde. ‘Geloof me: we krijgen hier wel vaker boze echtgenoten over de vloer’.