Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Vrijdag 17-02
Lief dagboek,
Mijn lieve vriendin M. heeft een geweldige gewoonte: als ze haar man kwaad gemaakt heeft gaat ze het liedje ‘Avond’ van Boudewijn de Groot zingen. Waarom dat liedje ‘Avond’ heet en niet ‘Ik geloof’ is me een volkomen raadsel maar goed, dat terzijde. Goed, vanmiddag was het kennelijk weer zover: toen ik binnenstapte bij vriendin M. was ze juist ‘Ik geloof in jou en mij’ aan het krijsen.
‘Heb je weer wat goed te maken?’ grijnsde ik, een blik werpend op het norse gezicht van man van M. die ongevoelig scheen te zijn voor de zangkwaliteiten van zijn echtgenote.
‘Meestal werkt het’, fluisterde ze. Toen ik wegging glimlachte man van M. nog steeds niet.

Zaterdag 18-02
Zojuist dagboek, las ik dat de salarissen van presentatoren bij publieke omroepen aan banden worden gelegd. ‘Voor maximaal 181.000 euro per jaar kun je ook goed programma’s presenteren’, aldus minister Plassterk. Dat lijkt mij ook ja. Voor minder zou ik het zelf trouwens ook doen, geen probleem.
Dacht aan oudtante G. die altijd heel wijs zegt:

‘De aarde biedt voldoende om ieders behoefte te bevredigen maar niet ieders hebzucht.’

Ze heeft deze uitspraak gejat van Ghandi maar het gaat om de gedachte.

Maandag 20-02
23.15 uur. Ex-collega en vriendin A. is net weg. Ze werkt nog steeds op de afdeling met de neuspeuterende chef. ‘We zagen enorm op tegen volgende week’, vertelde ze. ‘Dan is hij namelijk jarig en moeten we een hand geven maar dat willen we niet.’ Nu hebben ze een oplossing bedacht: de hele afdeling draagt die dag een mitella. Of iets anders. Ze gaan in elk geval unaniem proberen het handen schudden te vermijden.

Dinsdag 21-02
Terwijl ik dit schrijf zit ik aan de eettafel. Straks gaan we naar Gomorra kijken, maffiaserie waar we mee begonnen zijn, maar eerst moet ik een aantekening maken van het gesprek dat ik vanmiddag opving voor de deur van het Kruidvat in Franeker. Er stond een echtpaar wat te kibbelen, althans dat maakte ik op uit de geïrriteerde toon waarop de man bromde. Toen kreeg zijn vrouw er kennelijk genoeg van en zei ferm: ‘Ja, hoor eens Peter: we hebben allemaal onze teleurstellingen in het leven. Geloof me: ik weet er alles van.’ Hierbij wierp ze een dodelijke blik op Peter. De arme man zweeg direct.

Woensdag 22-02
Vriendin M. en haar man kwamen ’s avonds even langs. ‘Ik blijf me verbazen over vrouwen’, zei man van M. tegen m’n echtgenoot. Echtgenoot haalde schouders op. ‘Ik verbaas me allang niet meer.’
Man van M. keek naar M. die net genietend knabbelde van een stukje zelfgemaakte chocola.
‘En die idiote dingen waar ze mee bezig zijn – je vraagt je af of ze wel goed bij hun hoofd zijn’, ging man van M. verder.
‘Wat voor idiote dingen?’ stoven M. en ik tegelijk op.
Man van M. liet zich niet uit het veld slaan. ‘Tegenwoordig kom ik in de badkamer en zie ik olijfolie, tarwekiemolie, kokosolie, appelazijn – wat ben je in hemelsnaam aan het doen in die badkamer? Een salade aan het maken?’

23.43 uur, ga naar bed. Hoorde zonet dat de VVD voor het vijfde jaar op een rij de meeste integriteitsschandalen heeft, in 2016 met maar liefst vijftien politici in de hoofdrol. Voor het VIJFDE jaar!!! Dan ben je toch wel een heel bijzondere partij.

Donderdag 23-02
Oom. H. belde op. ‘Heb je het verhaal gehoord van die CO2-uitstoot?’ wilde hij weten.
Ik wist van niks. ‘De CO2-uitstoot is vele malen hoger dan ons voorgespiegeld wordt’, gromde hij. ‘Gemakshalve hebben ze de lucht- en scheepvaart niet meegenomen in de berekening. Moet je je voorstellen’ ging hij verder, ‘wat de uitkomst zou zijn als ze ook nog eens onze vuilverbrandingsoven lieten meewegen. Dan was het leed niet te overzien!’
Ik moest lachen lief dagboek. Oom H. kan altijd zo kernachtig uit de hoek komen. Toen, ik weet niet waarom, dacht ik aan het liedje van vriendin M. ‘Ik geloof ik geloof’ begon ik te neuriën terwijl ik de trap besteeg met het CO2-verhaal in m’n achterhoofd. Wat een verhaal! Toen ik besefte wat ik aan het neuriën was, drong het langzaam tot me door dagboek: ik geloof steeds minder. En dat vind ik soms wel een beetje jammer.