Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Vrijdag 09-12
Net weer aflevering Narcos gekeken. Hoorde een leuke zin uit de mond van Pablo Escobar: ‘Het uiteindelijke doel van oorlog is vrede.’
Het uiteindelijke doel van vrede is ook oorlog kennelijk: die indruk krijg ik althans wel als ik de wereld aanschouw.

Zaterdag 10-12
Vanochtend was ik vroeg op uit mezelf – om 06.15 uur! Is toch niet normaal? Het was buiten nog gewoon nacht en ik was klaar- en klaarwakker! Ik ging toen maar wat lezen en liep om een uur of elf al rond in het stadje. Wat foto’s gemaakt van de Noorder- en Zuiderhaven en toen naar huis waar ik bevallig onder de kerstboom ging zitten. Not. Ik ging direct een grote pan saoto maken (Javaanse kippensoep) en met een beetje geluk doen we hier een dag of drie mee.

Ik kreeg trouwens een phishingmail binnen waar ik BIJNA ingetrapt was. Het ging om een (nep)aanbieding van de NS – ik kon gratis twee dagkaarten krijgen waarmee ik door het ganse land kon reizen. Het leek allemaal ZO echt, in gedachten zat ik al in Maastricht. Grrr... Schoften.

Zondag 11-12
Vriendin G. en haar – nu nog – man dreigen in een vechtscheiding te raken en de heftige opmerkingen en treiterige hints vliegen over en weer.
‘Vorige week vond ik een cadeautje onder m’n bed’, vertelde G. ‘Ik – het zal wel idioot klinken – was zo geroerd dat ik dacht: ‘Als er een grote diamant en een overtuigende spijtbetuiging in zit wil ik misschien wel proberen de brokstukken te lijmen. Weet je wat ik in plaats daarvan kreeg?’ Zonder het antwoord af te wachten ging G. door: ‘Een weegschaal! Het varken. Nu ben ik echt klaar met hem. Nu is het oorlog.’
Wat een narigheid.

Dinsdag 13-12
De Facebook-pagina van Misthoorn Harlingen doet het goed zag ik. Hoop dat-ie terugkomt, die hoorn. Toen ik net in Harlingen woonde genoot ik enorm van het geluid – het was een van de grootste charmes van dit stadje.
‘Daarom zijn we ook in Harlingen komen wonen’, grapte ik regelmatig. ‘Vanwege de misthoorn.’
Ga zo door, Misthoorn Harlingen! Het zou heerlijk zijn als we binnenkort het vertrouwde geluid weer konden horen. Jammer dat ik maar 1 like kan geven, anders hadden jullie van mij direct een miljoen gekregen en waarschijnlijk nog meer ook.

Donderdag 15-12
Dagboek, ik vergeet bijna de belangrijkste gebeurtenis van de afgelopen week te vermelden. Het zat zo: vorige week vrijdag moest ik ’s ochtends naar Leeuwarden. Ik ging erheen met de trein en bij terugkeer kwam ik tot de ontdekking dat ik mijn telefoon was vergeten – ik kon man dus niet bellen met de vraag of hij me van het station kon halen.
‘Geen nood’ dacht ik opgewekt. ‘Ik wip even bij de Kringloopwinkel vlak bij het station naar binnen en vraag of ik mag bellen.’ Ik mocht inderdaad hun telefoon even vasthouden maar dan moest ik 1 euro betalen. EEN euro om een telefoontje te plegen en dat van een winkel die onze, soms nog waardevolle spullen, zelf gratis wil hebben!!!!! Je snapt wel dagboek, dat ik dat niet deed. Ik zou nog liever kruipend naar huis gaan. (Je snapt trouwens ook wel dat die specifieke kringloopwinkel NOOIT iets van me zal krijgen – zelfs geen kapotte haarspeld).
Ik sprak een meisje bij de bushalte aan maar haar beltegoed was op. Ze wilde het nog laten zien ook, de schat. Toen sprak ik een ander meisje aan – ze stond op haar moeder te wachten. Nog voordat ik mijn verhaal afgemaakt had gaf ze me haar telefoon.

‘Hoe wist je wat ik wilde vragen?’ zei ik verbaasd. Ze keek me aan en lachte een prachtige lach.

Lief meisje dat vorige week vrijdag bij het station tegen 13.00 uur op haar moeder stond te wachten: nogmaals bedankt dat je direct, zonder er geld voor te willen hebben, je telefoon toestak!!! Je bent fantastisch. Als er meer mensen waren zoals jij dan – dat weet ik heel, heel zeker – zag de wereld er een stuk beter uit.