Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Vrijdag 26-08
Ego heeft vandaag behoorlijke deuk opgelopen. Stond te pinnen bij de Hema toen klein meisje naast me kwam staan. ‘Emma’ riep de moeder. ‘Laat die mevrouw even rustig pinnen.’
Keek glimlachend naar beneden en ontmoette de blik van Emma. Net toen ik toegeeflijk wilde zeggen: ‘Geeft niet hoor Emma, ik vind het wel gezellig’, loeide de kleine meid: ‘Die mevrouw is stóm.’
Kassière keek me medelijdend aan. Hele Hema keek me trouwens medelijdend aan.
Bedankt jongedame. Het duurt wel even voordat ik hier overheen ben.

Met man en ouders later op de dag naar België in verband met plechtigheid neef morgen.

Zaterdag 27-08
Vroeg op en naar crematie neef. Tante – moeder van neef – hield zich heel sterk. Ben trots op je lieve tante. Was mooie, warme, liefdevolle en waardige dienst waarbij ons allen wederom pijnlijk duidelijk werd: grote neef is er niet meer. We zullen je ongelooflijk missen lieve M.

In de loop van de dag terug naar Harns. Had ’s avonds eigenlijk nog stadje in willen gaan en naar vuurwerk willen kijken maar was te gaar. Lag om 22.00 uur al in bed. En sliep.

Zondag 28-08
13.07 uur. Zit in de tuin, spit kranten van de afgelopen dagen door. Lees dat verzekeringsmaatschappijen mensen, die proberen de boel op te lichten, boete van 532 euro kunnen opleggen. Begrijp het wel maar vind het toch een beetje vreemd. Wij worden constant opgelicht door de verzekering maar een boete voor de verzekeringsmaatschappij ho maar.

Maandag 29-08
Oom H. kwam ’s avonds even op bezoek. ‘Ik ben bezig met een brief voor Mark Rutte naar aanleiding van het feit dat deze een ‘ongelooflijke drive voelt om vier jaar langer door te gaan’ vertelde hij. Hij citeerde:

‘Beste Mark,
Ik ga hier niet teveel woorden aan vuil maken – dat is het me niet waard. Ik zou alleen willen zeggen: doe het Nederland niet aan. Je hebt al genoeg aangericht. Het zal tientallen jaren duren voor we opgebouwd hebben wat de afgelopen jaren in rap tempo afgebroken is en het zal eeuwen duren voordat Nederland deze traumatische ervaring te boven is.
Geef ons dus de kans op een premier met iets meer realiteitszin. Een, die ons wél het Beste Kabinet sinds de Tweede Wereldoorlog geeft. Gun het Nederland. Gun het ons. Ik smeek het je. Alsjeblieft Mark.’

‘Heel mooi’, prees ik. Buurvrouw Annie keek met een strak gezicht toe. ‘Ik word niet goed van alle kritiek op die arme jongen’ zei ze. ‘Er is niets mis met hem en IK gun hem nog een ronde’.
Niemand luisterde.

Dinsdag 30-08
Weet niet meer wat ik heb gedaan.

Woensdag 31-08
Later op de dag met moe naar stadje toe. Op Bredeplaats wat gedronken. Ving gesprek op tussen echtpaar. ‘Och’, zei de man gelaten toen vrouw hem op vinnige toon wat vroeg. ‘Je kunt zeggen wat je wilt maar ik ben allang tot de conclusie gekomen: er is een groot verschil tussen het begin van je huwelijk en het eind van je huwelijk.’
Diepzinnige opmerking.

Donderdag 01-09
14.34 uur. Vriendin M. belde, helemaal hysterisch. Begreep eerst niets van wat ze zei: ving termen op als ‘emigreren, weg uit Harlingen, schande te groot’ en zo ging dat nog even door. Pas na een tijd werd het verhaal samenhangender:
‘Ik was vanmiddag per ongeluk op mijn tube foundation gaan zitten’, snikte ze.
‘Ja? Nou en?’ vroeg ik.
‘Ik had een witte broek aan’, snikte ze nog harder.
Snapte de commotie en wanhoop niet. ‘Dus?’ vroeg ik.
‘DE TUBE WAS OPEN!’ krijste ze. ‘Ik ben de stad ingegaan met een bruin achterwerk!’
M. was aan het schuimbekken aan de andere kant van de lijn. Ik ook, toen ik begreep wat er gebeurd was. Maar dan van het lachen.