Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Vrijdag 29-01
Was in Antwerpen, hele dag door de stad geslenterd, lees: ons van de ene brasserie naar de andere begeven. Eindeloos gekletst en gelachen, heerlijk. Her en der zag je in Antwerpen trouwens zwaar bewapende militairen. Is treurig en onwerkelijk dat we in een wereld leven waar dit nodig is. Onze Grote Leiders hebben er wel een waanzinnige puinzooi van gemaakt.

Zaterdag 30-01
Om 11 uur richting huis. Om 12 uur naderden we (man haalde me op uit A’dam) de Lorentzsluizen. Om 12.10 zaten we in de file want DE BRUGGEN KONDEN WEER EENS NIET DICHT. Bovendien moest de monteur die de bruggen kwam maken ‘ook nog eens van ver komen’ – er is kennelijk in het hele land maar EEN monteur te vinden en die woont in Zuid-Limburg. Heb er geen woorden voor, zo schandalig vind ik het. Hebben VIER uur in de file gestaan, tot 16.15 uur. Toen was er nog maar één brug open, van de andere brug waren de kabels geknapt.
Bericht aan Rijkswaterstaat: ik heb een neefje van 16 dat… enfin.

Zondag 31-01
16.25 uur. Kledingzak met oude kleertjes van dochter naar vriendin M. gebracht, voor Katinka.
‘Europa staat op het punt in te storten’, zei man van M. die de krant las. ‘Dit duurt niet lang meer. Dit is dus de derde keer dat Duitsland erin slaagt ons in de narigheid te storten. Godsamme.’
‘Kun je het ook eens ergens anders over hebben dan de instorting van Europa?’ vroeg M. ‘Ik begin het erg vervelend te vinden.’
Man van M. lachte. ‘Kunnen we de auto-correct optie bij jou uitzetten? Ik mag praten waarover ik wil.’
M. wierp man vernietigende blik toe en haalde wat kleertjes uit de zak.

Maandag 01-02
Vreemd dat de zorgbestuurders zo paniekerig doen over hun declaratiebonnetjes. ‘Ze zijn natuurlijk bang dat ze bepaalde declaraties niet kunnen verantwoorden’, zei ik grimmig tegen man. ‘Dat er op de bonnetjes flesjes champagne staan van een paar honderd euro. Of bezoekjes aan bepaalde gelegenheden. Geen wonder dat de zorg onbetaalbaar geworden is. Stelletje…’ Mag woord hier niet herhalen.

Dinsdag 02-02
Reed met vriendin M. langs Jumbo. Oog viel op bord waarop staat: ‘Welkom bij de allergoedkoopste van Harlingen.’
‘Er zijn toch wel goedkopere supermarkten in Harlingen?’ zei ik tegen M.
‘Jaaaa’, zei M. langgerekt. ‘Maar ze bedoelen waarschijnlijk: we zijn de goedkoopste in de categorie A-merken.’
‘Maar dan moeten ze dat er toch bijzetten?’ vond ik. ‘Nu brengen ze mensen op het verkeerde been.’
M. vond me weer eens ‘uitermate vermoeiend’.

Woensdag 03-02
Ging zojuist even naar beneden om tv te kijken, heb ik lang niet gedaan. Na 10 minuten begreep ik weer waarom dat was: ik zag alleen maar reclame. Zappen was zinloos, op elke zender vlogen de wasmiddelen, auto’s of stamppotten me om de oren. Het was pure hel, voor een gewoon mens niet vol te houden. Misschien dat staatsecretaris Dekker zich daar eens over kan buigen? Lang leve Netflix.

Donderdag 04-02
Had vreemde droom: droomde dat ik onzichtbaar een zorgbestuurdersvergadering bijwoonde. Werden tientallen flessen champagne van 1000 euro per stuk besteld, binnengebracht door prachtig dansende schaars geklede dames met schalen kaviaar op het hoofd.
‘Nu begrijp ik waarom jullie geen bonnetjes willen indienen’, schreeuwde ik wanhopig. ‘Nu begrijp ik waarom de zorg tot op het bot verziekt is. Waarom de zorg voor de gewone man onbetaalbaar geworden is.’
Zelfs in mijn slaap realiseerde ik me: ik was onzichtbaar, een eenling, een roepende in de woestijn. Zoals gewoonlijk.