Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Vrijdag 13-11
Wat kan ik zeggen? De geschiedenis heeft er WEER een inktzwarte bladzijde bij. Heb hele avond tv gekeken en vraag me oprecht af hoe het verder moet met de wereld. Wanneer wordt ons leven in Godsnaam weer normaal? Arm Parijs. Arm Europa. Arme, arme mensheid. ‘Wat gaan we nu doen?’ vroeg ik aan man. ‘Gaan we weer hand in hand een prachtige mars lopen door de straten van Parijs? Gaan we weer roepen: ‘We laten ons onze vrijheid niet afnemen’? Gaat het dan weer gauw goed, zijn de problemen dan weer vlug opgelost?’ Merkte dat ik cynisch en verbitterd klonk. Man gaf geen antwoord.

Zaterdag 14-11
07.35 uur. Ben net wakker. Had vreemde droom: liep als tachtigjarige vrouw door de stad en keek huilend toe hoe hele colonnes militairen door de straten marcheerden. ‘Nu pas wordt er iets gedaan’ huilde ik. ‘Maar nu is het te laat’.
22.38 uur. Veel tv gekeken. Op Facebook zie ik constant berichten waarin staat dat we vooral nú Liefde & Menselijkheid moeten laten regeren. Pfffff. Dat is wel zo maar toch. Soms denk ik dat de Liefde & Menselijkheid ons dit juist allemaal gebracht hebben.

Zondag 15-11
15.15 uur. Vriendin M. belde. Hoorde meteen aan haar stem dat er iets aan de hand was. ‘Volgens Man moeten we weg uit Europa’, fluisterde ze. ‘Hij maakte dit keer geen grapje – hij was heel serieus’.
Wist even niet wat ik moest zeggen. ‘Waar wil je in Godsnaam heen?’ vroeg ik uiteindelijk. ‘Het is overal rotzooi in de wereld op dit moment’.
M. was even stil. ‘Man zou voor vijf jaar naar de Antillen uitgezonden kunnen worden’ zei ze toen. ‘En mijn gevoel zegt me dat Europa nog een verdomd moeilijke tijd tegemoet gaat’.
‘Hoe moet het dan met mij als jullie weg zouden gaan?’ krijste ik radeloos.
M. had al gauw een oplossing: ‘We gaan veel Skypen.’
Denk dat ik maar even heel hard ga huilen.

Maandag 16-11
12.21 uur. Heb zonet minuut stilgehouden. Kon er niets aan doen maar dacht steeds: dit is niets meer dan wat uiterlijk vertoon. We hebben na Charlie Hebdo wel gezien hoe snel het gewone leven weer doorgaat. In plaats van een minuut stilte zouden we misschien eens met z’n allen een minuut moeten schreeuwen, lijkt me veel beter.

Dinsdag 17-11
Windows 10 geïnstalleerd op pc. Blijf het jammer vinden dat ik er nooit in slaag goede back-up te maken. Moet nu alle contacten weer invoeren.
18.15 uur. Man verheugt zich op voetbal. ‘Ga jij maar de hele avond achter de computer zitten’, zei hij opgewekt, ‘ik vermaak me wel.’

20.17 uur. Voetbal is afgelast vanwege bommelding. (Las vroeger altijd bommel-ding.) Vreselijk. We worden gegijzeld, dat is duidelijk. Hoe heeft het zover kunnen komen?

Woensdag 18-11
Gewerkt. ‘We zijn gevangene van onze politieke correctheid’, zei collega H. ‘Elke oplossing zal als niet-politiek correct van tafel worden geschoven en omdat niemand als fascist afgeschilderd worden is er geen oplossing.’
‘Wat heeft onze vrijheid ons gebracht als we niet eens de vrijheid hebben om een terras te kunnen uitzoeken?’ vulde collega S. aan. ‘Onze vrijheid heeft tot niéts geleid - de onvrijheid neemt alleen maar toe en…’
‘Ja ja ja, we weten het wel’, onderbrak ik. Wil praten over schoenen en theater en goede boeken. Niet over een oorlog.

Donderdag 19-11
Wilde deze column eigenlijk met iets vrolijks eindigen. ‘Dat hoeft niet altijd hoor’, zei vriendin M. toen ik dat vertelde. ‘Je mag heus wel laten zien dat je wat bezorgd bent.’ Dacht direct aan gedicht van Leo Vroman en hoefde toen niet lang meer na te denken over laatste regels:
‘Geen God die ooit om wreedheid vroeg
Het noodlot is al wreed genoeg’.