Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Vrijdag 30-10
Nog steeds in Amsterdam. Met vriendin L. naar de Albert Cuyp en hele avond op terras in de Pijp gezeten. Links zaten paar vrouwen: ‘Ik word er niet goed van’, zei de jongste. ‘Als ik Willem iets vertel – het maakt niet uit wat – dan komt hij met een oplossing aanzetten. Daar VRAAG ik helemaal niet om, om een oplossing. De oplossing kan ik zelf wel bedenken. Ik wil op dat moment gewoon wat vertellen, meer niet.’
‘Breek me de bek niet open’, zuchtte tafelgenote. ‘Ik vecht er al 9 jaar tegen.’

Zaterdag 31-10
Lange wandeling door Amsterdam gemaakt. Zag bij Etos 2 Japanse vrouwen met ieder 2 mandjes vol haarproducten. Ze hadden werkelijk het hele schap leeggehaald. Toen de kassajuffrouw het eindbedrag vertelde schrokken ze: ‘Isn’t this taxfree?????’
Later naar feestje bij R. & W. Veel te laat naar bed. Had gelukkig niet (te) veel gedronken. Expres.

Zondag 01-11
Naar huis. Ovenschotel gemaakt met bloemkool en aardappelpuree en gehakt. Was lekker. Ook spinazie smoothie gemaakt. Dochter hoefde geen smoothie. ‘Dat krijg ik echt niet weg’, rilde ze, een blik op de groene substantie werpend. Ik geef haar een blender mee naar Groningen. Kan ze zelf voortaan smoothies maken.

Maandag 02-11
De héle dag mist. Is toch niet normaal? Mist is mooi voor even maar dagen achter elkaar is toch wel… pffff.

Sprak buurvrouw verderop. ‘Ik vind dit nou niet bepaald de leukste periode’, zei ze over haar 2 dochters, leeftijd 16 en 18 jaar. ‘De afgelopen zaterdag heb ik de hele avond noodgedwongen op de slaapkamer gezeten want de meiden hadden vriendinnen op bezoek en wilden naar Netflix kijken. Ze hadden de hele woonkamer geconfisqueerd en toen ik per ongeluk al bellend even naar beneden ging brulden ze ook nog dat ik niet zo hard moest praten. ‘Nee’, zuchtte ze weer, ‘dit is echt niet de leukste periode.’

Dinsdag 03-11
Vriendin M. kwam langs met Sammetje en Katinka. Sammetje was adorabel en probeerde steeds de oogjes van onze hond uit te steken. ‘Ik wil vandaag niet over het bedrijfsleven of politiek praten’, zuchtte M. toen ik begon over Loek Hermans, de man die oogluikend toekeek hoe zorgbedrijf Meavita de afgrond in gleed. ‘Het is altijd hetzelfde met dit soort mensen. Met al zijn bijbaantjes harkt zo een man meer bij elkaar dan ik met écht werken ooit zal verdienen en ik wil mijn humeur niet verpesten.’

Woensdag 04-11
Man was wat stil aan de ontbijttafel. ‘Is er wat?’ wilde ik weten. Hij slikte moeizaam. ‘Ik keek gisteravond nog even naar Pauw’, vertelde hij. ‘Spekman was een van de gasten. Hij vertelde dat de huur voor hun pand op de Herengracht maar liefst 550.000 euro per jaar bedraagt. VIJFHONDERDVIJFTIGDUIZEND euro. Allemaal betaald van contributiegeld. Ik kon er gewoon niet van slapen.’ Man staarde met verbeten trek om de mond naar buiten.

Donderdag 05-11
10.15 uur. Vriendin L. belde. ‘Hoe is het met je knie?’ wou ze weten. Was namelijk vorige week woensdag in Amsterdam gevallen toen ik achterop de fiets zou springen bij L. Weet nog niet hoe het kon gebeuren: nam aanloopje, sprong en belandde naast fiets. Heel Leidseplein brulde. ‘Volgende keer neem ik een rollator voor je mee’, beloofde L.

11.34 uur. Ben aan het oefenen of ik telekinetische gaven heb. Begin met stukje papier. Als dat lukt stap ik over op een ei. Als dat óók lukt hoef ik de rest van mijn leven nooit meer zelf te koken. Zou mooi zijn. Ga gauw weer oefenen – wil dit voor mijn 80ste onder de knie krijgen.