Column DAT TREFT - Laid-back

Máár, de Nederlandse mentaliteit, die vond hij fantastisch. “Iedereen is hier laid-back.” Hij sprak de taal al: ‘Alsjeblieft’, ‘klootzak’ en ‘naar beneden’. Jake had aanleg. We moesten raden hoe oud hij was. Veertig, dachten wij. “Achtentwintig?” Goh, wat grappig, nee, achtentwintig hadden we fout. Hij was negenendertig. “But age is just a numberrrr”, wist Jake. Hij begon een verhaal over vrouwen die voor nieuw leven zorgen en mannen die niet zwanger kunnen worden en zich maar op techniek richten. De clue bleef vaag. ‘Wij maken dingen’, lichtte Jake toe, en hij gooide zijn bier om. Met twee briefjes van tien en een servet droogde de Canadees onze tafel. Het notitieblaadje met ‘Jij bent een mooie meisje’ erop was nog intact. Even daarvoor had hij het een paar anderen onder de neus geschoven. De slimmerik. Jake sprong op. “Oh my god, this is a dance song!” Hij ging voor me staan, zijn hand uitgestoken. Geen haar op mijn hasses. “No.” “Come on.” “I think this is a sit song.” Hij trok aan mijn arm. “I won’t embarrass you.” “And I won’t embarrass myself. I’ll stay here, laid-back and chilling at my chair.” Jake zei ‘fuck’ en vond me stom, riep hij. Ik zei dat ik fantastisch was en de Canadees gaf het op. Een paar bier later voegde hij zich weer bij ons. Brabbelend. Jake had inmiddels grote moeite met het thuishouden van zijn handen en we zetten onze barkruk noodgedwongen een meter verder. De nieuweling maakte nog eventjes ruzie met stamgasten, riep dat we hem teleurstelden en toen was het schluss. Laid-back Jake werd de kroeg uitgezet. Alsjeblieft klootzak, ga naar buiten.

Tamara

Naschrift: deze column kwam tot stand in een coupé met louter lallende vijftigers. Het heerst deze week.