Column DAT TREFT - Junior

Volgens de receptioniste deed Junior niks en dat was waar. Junior deed geen drol. Ja, hij hyperventileerde en knorde wat, maar daar kreeg ik geen tandafdrukken van. Best lief eigenlijk, zo’n lelijk beest. ‘Mooi beestje hè?’ lachte de baliedame. Dat ging me te ver. Drie aai-sessies later verscheen mijn interviewmevrouw in de deuropening en met Junior in ons kielzog stapten we de lift in. ‘Hij krijgt altijd een flinke lading koekjes, dus ’s middags is hij nogal winderig’, vertelde de directrice. Ik keek op mijn horloge. Tien uur. Mooi op tijd. Junior werd de gang ingestuurd en ik kon meteen los. Dacht ik. Gohwatwasikpiepjongwaarkwamikvandaanenliepikallangstage? Toen de vrouw meer wist van mij dan ik van haar, besloot ik dat ik ook maar eens een vraag ging stellen. Omdat ik de pornobranche-zit-in-zwaar-weer-kwestie nogal sfeerdodend vond, begon ik eerst over haar Ikea-obsessie. Die had ze namelijk. In de knipselmap was ik drie oude interviews tegengekomen waarin ze liet vallen dat ze graag bij de Zweed zou willen werken. Ja, dat leek haar prachtig inderdaad. Ze hield van dingen in elkaar zetten. Bij elke aangeschafte Bjørn-boekenplank of Igor-inloopkast hoopte ze dat er voor de grap eens een bout of moer ontbrak, maar het kwam altijd uit. Jammer was dat toch. Het liefst zou ze daarom op de klachtenafdeling van de Ikea werken, want daar belde toch niemand naartoe. Dat leek me stug, maar ik durfde haar niet tegen te spreken. Straks raakten we verzeild in een ellenlange discussie. En dat kon even niet. Ik herinnerde me nog goed hoe haar hond in elkaar zat.
Tamara