Zo’n stukje van Marten Blom: Herfst

Dat de temperatuur naar beneden suist en de regen met bakken naar beneden komt, vind ik in zekere zin wel geruststellend. Het is uiteindelijk toch herfst zoals het hoort te herfsten. Niet zoals een paar weken terug, dat het er aan alle kanten herfstig uitzag, maar nog steeds 23 graden was. Ik merk dat mijn lijf subiet meegaat op het ritme van vroeg donker, laat licht. Regelmatig lig ik er al om 8 of 9 uur in. En ’s morgens heb ik de bedbeugel (een soort zwembadtrappetje) nodig om me overeind te hijsen. Het zijn de spieren, die laten het het eerst afweten. Als we uitgebreid onderuit tv zitten te kijken op de bank is het ook een hele stoeipartij om overeind te komen. Ik strompel dan als een oud mannetje naar de keuken om chips of wat te drinken te pakken. Ik sport trouw door, omdat ik weet dat het pas écht achteruit gaat als ik dat laat zitten. En ik pak me een beetje warm in, zodat er geen pijnlijke partijen op de tocht staan. Ik merk dat ik er tegenop zie om naar buiten te gaan, naar de Jumbo, de bakker of de bieb. Maar ik merk ook dat ik ervan opknap om tóch te gaan. Het is verbazingwekkend hoeveel soepeler dat lijf beweegt als ik even onderweg ben. De kou is weer even verdreven en daarmee ook de pijn. Het werkt soms een beetje beschamend; heb ik daar nou zo tegenop gezien? Ik kijk naar buiten. Het is wel een grauwe soepzooi daar. Maar ik laat me niet op mijn kop zitten: ik heb wel Parkinson, maar Parkinson heeft mij niet.