Zo’n stukje van Marten Blom: Back to the future

Normaal gesproken staat de TV elke avond aan om ons te vertellen wat voor verschrikkingen er over onze aardkloot trekken. Maar de TV staat hier al maanden niet aan. Hij staat met het scherm tegen de tegels in de badkamer opgeborgen. Scheelt weer een hoop ellende, zou je zeggen. Alleen krijg je daar wel vreemde gesprekken van. Zegt iemand tegen me: ‘Dat is toch een farce, man, die Russische verkiezingen!’

Zeg ik: ‘?’

Ik kan je wel vertellen wat er allemaal gebeurde in een boek van Stephen King en een ander boek, de Middernachtbibliotheek van Matt Haig. Daar is zo’n verbouwing nou wél weer goed voor. Je verveelt je zo het schompes, dat je nog eens aan een goed boek toe komt. Misschien zeg je bij het lezen hiervan: ‘Ik ben dat gezanik van die Blom over zijn verbouwing spuugzat!’ Dan zeg ik, in de eerste plaats, dat ik het helemaal met je eens ben. Dit stadium van de verbouwing is een vorm van bewustzijnsvernauwing. Zo sta je tegen een enorm blok beton onder je voeten te grauwen: ‘Dróóg op, takkeding!’ en verder gebeurt er niet zoveel. In de tweede plaats gebeurt hier iets vreemds met de tijd. Ik schrijf namelijk vooruit. Twee weken ongeveer. Het gaat niet altijd zo, maar in dit geval lees jij dit stukje twee weken nadat ik het heb opgeschreven. Dus, over vreemde gesprekken gesproken. Jij: ‘Goh, Mart. Hou je het nog een beetje uit met die verbouwing?’

Zeg ik: ‘?? Welke verbouwing? Dat is toch allang over, man!’

Dat hoop ik tenminste.