Het stukje van de week: Niet openen vóór het voorjaar!
Halverwege 2017 werd ik met spoed opgenomen op de shortstayafdeling van Punt voor Parkinson in Groningen. Eenmaal daar begon ik met het schrijven van ‘stukjes van de dag’ die ik elke avond voorlas op de afdeling. Toen ik Ubbo Posthuma daarover vertelde, zagen hij en Jeroen Pietersma (red. van de HC ) daar wel een column in. Ik schrijf over mijn ervaringen met de ziekte van Parkinson, maar ook over alles waar ik maar zin in heb.
Niet openen vóór het voorjaar!
Donderdag 14 december 2017
Inmiddels schrijven we alweer bijna 2018 en de winter heeft van zich laten horen in de vorm van korte dagen en vaak druilerig weer. Ik denk aan de Harlinger Courant, die ook door zwaar weer gaat. Als een kleine, maar robuuste sleepboot in een kolkende zee die bijna feilloos voorbij puntige klippen wordt gestuurd. Op naar rustiger vaarwater. Hoezeer die beschrijving van toepassing is kan ik je niet zeggen, want hoewel het contact heel plezierig verloopt, weet ik vrijwel niets over de krant en redacteur waar ik voor schrijf. Voor het kopje hierboven moest ik zelfs even googelen om uit te vissen wat de achternaam was van Jeroen, de redacteur waar ik altijd mijn stukjes naartoe stuur. Hoe het ook zij, de HC vaart nog en ik werk daar graag aan mee.
Terug naar deze winter en wat dat met een mens kan doen. Als ik kijk naar de steekwoorden die ik even heb opgekrabbeld voor dit stuk, wordt ik niet direct vrolijk.
Gevoelstemperatuur. Dat is een andere manier om te zeggen dat het piskoud is.
Ziekte, oude mensen, eenzaamheid, mentale achteruitgang, dementie. Hallo. Waar zat ik met mijn gedachten? Ik weet het weer. Er speelde iets door mijn hoofd in de trant van: schrijf iets, niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen die wellicht dezelfde dingen tegenkomen als jij. Dat kan wel, maar alleen als het écht is. En als je door onderzoek weet waar je het over hebt. Nee, het wil niet echt, dit stuk van de week. Door het wegvallen van werkritme: dynamiek weg, staat er verder. Je meent het. Dan nog: in zwaar weer (toen dacht ik aan de HC), sneeuwoverlast en om het écht erg te maken: ik zie dat ik drie keer onder elkaar ‘Trump’ heb neergezet. En deze is echt mooi: achtergelaten husky’s op Antarctica. Tenslotte: geen mensen, geen muziek.
Leg dat maar eens uit. Gek genoeg kan ik dat van die husky’s nog het makkelijkst verklaren. Gisteravond zag ik een film waarin een aantal huskyhonden in Antarctica een kerel uit een wak in het ijs sleurden. Bij terugkomst op de basis werden die honden aan de ketting gelegd, waarop iedereen, inclusief die geredde kerel er met een vliegtuig vandoor ging. Want er kwam een MegaStorm aan en daarom moest iedereen weg. Nou, het baasje van die honden ging natuurlijk op zijn achterste benen. Ik was zover gekomen dat hij alweer helemaal thuis in Amerika was en dat hij geld bij elkaar probeerde te krijgen om die arme beestjes terug te halen. Toen kwam de reclame. Ik ben gaan slapen, want ik wist bij voorbaat al dat bijna elk lief hondje gered zou worden en vervolgens de Amerikaanse vlag gehesen zou worden, etcetera, etcetera. Ik weet alleen maar dat ik me bij het kijken ook wel een beetje een achtergelaten husky voelde, helemaal zielig alleen in een blizzard op Antarctica, haha. De waarheid, als ik dit nu schrijf, is dat die basis in de sneeuw er best gezellig uitzag. Ik hoefde helemaal geen husky te zijn. Doe mij die hut maar, met genoeg voorraad voor de heeeele winter, Netflix en HBO en nog een filmnet erbij. Boeken, stripboeken, een open haard, een jacuzi en paar vaten whisky. En een radio. Want dan zou ik af en toe verslag doen van mijn heldhaftige pogingen om die hondjes te redden. Want die zou ik gewoon in de loods ernaast zetten met een paar ton aan hondenvoer en met centrale verwarming, want zo ben ik dan ook wel weer. Voor de luisteraars zou ik er dan wel wat van maken, hoor. Dat ik bij mijn zoektocht naar die beestjes de basis bijna niet meer kon terugvinden. En over mijn gevecht met die verschrikkelijke ijsbeer. Of pinguïn. Of ijslama, ook goed. Maar verder zou de deur op slot gaan, met een bord erop: niet openen vóór het volgende voorjaar.
