Het stukje van de week
Nieuws vanuit de poolbasis
Voor diegenen onder u die mijn stukjes van de week wel vaker lezen: kunt u zich nog herinneren dat ik, ergens halverwege de feestdagen, meedeelde dat ik me opsloot in een afgelegen basiskamp op Antarctica, samen met 15 huskyhonden, een paar vaten whisky, een jacuzzi, uitstekende filmkanalen en een paar ton hondenvoer? En op de deur had ik een bord gehangen: niet openen vóór het voorjaar, weet u het weer? Voor degenen onder u die mijn stukjes nog nooit gelezen hebben: het bovenstaande is allemaal Echt Waar, of toch in elk geval op Ware Gebeurtenissen Gebaseerd. Of, vooruit: Geïnspireerd door Fictief Werk over Zaken die Wellicht Zo hadden Kunnen Plaatsvinden.
In elk geval, om een kort verhaal weer veels te lang te maken: de huskyhonden beginnen te stinken en de whisky is op. De jacuzzi is bevroren en de filmkanalen hebben het al maanden geleden begeven. Ik zou nu toch geen tijd hebben voor wat voor film dan ook, omdat ik elke dag en nacht moet vechten voor mijn leven want: het hondenvoer is op. Ik schrijf dit vanuit het toilethok van de basis. Nu ik buiten hun bereik ben, zijn de huskyhonden maar aan elkaar begonnen. Zo te horen hebben ze Idéfix te pakken. De kleinsten gaan het eerst, natuurlijk.
Ondertussen snak ik naar nieuws over de buitenwereld. Bestaat Groningen nog? Of hebben die ploerten net zo lang gewacht met maatregelen nemen totdat de hele provincie in één klap naar beneden is gedonderd, driehonderd meter lager, op de bodem van het boorgat. Ik wil wedden dat ze toen meteen het eiland Sint Maarten naar Nederland hebben verplaatst om dat gat af te dekken. Een soort hoogbouw, maar dan meer ondergronds. Als die Groningers dan onder de grond zaten, hoorden de heren en dames politici en de NAM ze niet meer zo hard klagen, en Sint Maarten daarentegen, zou op die locatie bloot staan aan een frissere wind. Fris genoeg om corruptie tegen te gaan, maar van zo’n tam Nederlands karakter dat het risico op orkanen nihil was. ‘En als u de nieuwe locatie wat koud vindt,’ zou een woordvoerder van de NAM zeggen tegen de kersverse bewoners van voormalig Groningen, ‘dan zet u het gas toch wat hoger?’
U wilt niet weten vanuit welke omstandigheden ik dit schrijf. Ik zit al drie maanden opgesloten in deze WC, en het toiletpapier was toen al net op. Voorbij deze deur staan nog zeker 849 rollen dubbellaags, zijdezacht en nonallergisch papier, maar dat is in dezelfde ruimte waarin Brutus de husky samen met zijn kompanen de laatste resten van Idéfix naar binnen werkt. Nee, nog dertien huskyhonden te gaan tot het moment dat alleen Brutus nog over is en ik de confrontatie met hem zal moeten aangaan. Maar ik betwijfel of u dit nog zult lezen, want bij gebrek aan toiletpapier ben ik maar begonnen om ‘de stukjes van de week’ een geheel nieuwe taak toe te bedelen. Wellicht tot volgende week?
