Wie kraait er nog naar?

Tekst/foto: Max Slof
 
Het was in december verleden jaar toen de haan voor een was- en föhnbeurt van zijn koningsstijl - zeg maar een lange balk die het spul stevig bijeen houdt - werd getild. Toen de haan echter veilig geland was en de specialisten van Dijkstra De Graaf de torenspits nog eens extra onder de loep namen, bleek alras dat de hele constructie in zodanige staat was dat het eventueel terugplaatsen van Kukeleku een hachelijke onderneming zou worden. Noem het achterstallig onderhoud of anderszins, het feit is dat de constructie in de huidige staat te slecht is om de winderige haan op verantwoorde wijze te kunnen dragen. Besloten werd voorlopig eerst de haan onder handen te nemen om vervolgens  de reactie van de eigenaar van de kerktoren - de gemeente  Harlingen-  af te wachten.
 
Deze reactie kwam vrij snel. “Sorry, maar onze beurs is gelijk aan het ontstaan der aarde, woest en ledig.’ Volgens kosteres Guusje ook wel logisch. Ze kan  de gemeente ergens wel begrijpen. “Je kunt een euro maar één keer uitgeven en al die honderden cruiseschepen die hier worden verwacht, en de grote plannen van de Willemshaven gaan natuurlijk voor een bejaarde haan op een verwaaide toren. Hoeveel culturele en nostalgische waarde die dan ook mag hebben. En natuurlijk doet het zeer dat we een toren zonder haan hebben. Het is net een kip zonder kop zo. Dagelijks word ik gebeld of op straat aangehouden met de vraag waar de haan blijft. Niet alleen de kerkgangers. De Harlingers missen hem.”

De gemeente erkent het probleem en is bezig een stichting op te richten die speciaal voor deze projecten kan worden ingezet. Deze stichting moet dan met de pet rond om subsidies te ritselen voor projecten die aandacht verdienen waar de gemeente geen financiële middelen voor heeft. Of dit de stichting zal lukken, is nog maar de vraag. De door velen op handen gedragen kosteres Guusje heeft er een hard hoofd in. “Stel er komt wat geld vrij, dan zul je zien dat er eerst aan andere zaken zoals bruggen zal worden gedacht. Ik zie onze haan voorlopig niet terug op zijn vertrouwd nestje. Het zal mij trouwens wel benieuwen wat er gaat gebeuren bij blikseminslag. Iets wat regelmatig gebeurt. Die glimmende bol - de appel van Adam en Eva - onder de haan doet dienst als bliksemafleider. Als het nu inslaat houd ik mijn hart vast.”
 
Ergens in Engwierum. Ergens in een loods. Daar ligt een haan. Een trotse, goudgepoetste, trieste haan op weg naar vergetelheid. Wie  kraait er straks nog naar?