Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Vrijdag 10-02
Lief dagboek,
Het is nu vrijdag 12.44 uur.

Zaterdag 11-02
Ik zie dat ik gisteren niet verder ben gekomen dan ‘Het is nu vrijdag 12.44 uur’. Belachelijk. Hoe dan ook: het is nu 01.20 uur en ik ga naar bed. We komen net thuis van de verjaardag van vriendin S. en waren eensgezind verontwaardigd over:
1 – Het schandalige feit dat Marieke (een v.d. gasten) laatst UREN op de spoedeisende hulp heeft zitten wachten met haar zoontje dat een gebroken arm had.
2 – De nota die Leo (ook een v.d. gasten) heeft ontvangen van zijn verzekeringsmaatschappij: voor een gastroscopie (maagonderzoek dat hooguit 10 minuten duurde) had de arts een rekening van bijna 1000 euro ingediend. Bij 5 patiënten op één dag heeft zo’n arts dus 5000 verdiend. Geen wonder dat de zorg onbetaalbaar is.
3 – Het feit dat we in Harlingen eigenlijk net zo murw geslagen zijn als in Groningen. Hier hebben we immers de afvaloven en de zoutwinning. Ook hier zijn er mensen die met een overkoopbaar huis zitten.

Zondag 12-02
Zojuist heb ik nog even het nieuwe staatsieportret (ja, dat schrijf je echt zo. Gek hè?) van onze koning bekeken. Ik denk dat veel mensen zich in de toekomst door de schilder hiervan willen laten portretteren. Het scheelt al vlug een kilootje of 30 denk ik. Misschien wel meer.

Maandag 13-02
Vanochtend dagboek, bladerde ik de krant van eergisteren door toen ik gebeld werd. Het was vriendin E. ‘Ik las de zaterdagkrant – wat zijn ze toch dun tegenwoordig’, vertelde ik toen E. wilde weten wat ik aan het doen was.
Ze lachte. ‘De krant is tegenwoordig een veredelde reclamefolder’, zei ze. ‘Meer niet’.
E. en ik hebben afgesproken dat we binnenkort weer eens pizza gaan eten. Dat is weer veel te lang geleden.

Dinsdag 14-02
16.20 uur. Net thuis – ging met man een kopje koffie ‘bij de boot’ drinken (zo heet dat hier in Harlingen!). Toen we kwamen vertrok er net een boot naar Terschelling en opeens had ik enorm veel zin in een dagje Skylge. Man en ik raakten in gesprek met een oudere heer die aan het tafeltje naast ons zat. ‘Wat een grandioos idee van Asscher’, zei de heer. ‘De AOW wil hij met 100 euro per jaar verhogen! Als dat doorgaat dan hark ik toch maar mooi 1,92 euro per week naar binnen – als dat geen vetpot is weet ik het niet meer.’
We knikten instemmend en staarden mismoedig naar de boot die in de verte verdween. ‘Ach ja’, zuchtte de heer toen. ‘Ach ja’.
‘Tja’, knikten man en ik gelaten. Van de boot was ondertussen weinig meer te zien.

Woensdag 15-02
Naar buiten – het was heerlijk weer, de lente hing echt in de lucht! ‘Nog nooit is het om deze tijd van het jaar zo warm geweest’, zei ik tegen vriendin M. en haar man toen ik even bij hen stopte op weg naar huis.
‘De opwarming van de aarde misschien?’ Vriendin M. keek zorgelijk toen ze dit opperde. ‘We hebben heel wat op ons geweten volgens mij.’
Man van M. zuchtte. ‘Wie was er verantwoordelijk toen de laatste grote ijstijd op z’n end liep? Nou? Wie? Er zijn altijd schommelingen geweest, dat heet evolutie. De impact is nu groter, dat is alles.’

Donderdag 16-02
17.58 uur. Lief dagboek: een van de irritante dingen in het leven is als je een liedje in je hoofd hebt dat, wat je ook doet, maar niet verdwijnt. Een van de NOG irritantere dingen is als het liedje ook nog eens een liedje is waar je van gruwt. Waar je kippenvel van krijgt. Dat is de situatie waar ik ondertussen al de hele dag in zit. De hele dag door hoor ik:

‘Tachtig rode rozen voor oma lief.
Ooh die zal ik haar graag willen geven.
Ik zou haar dan zeggen:
omaatje lief ’t is voor uw verjaardag alstublieft’

22.16 uur. Wat ik de afgelopen uren ook gedaan heb: nog steeds zit ik met die Tachtig Rode Rozen in m’n hoofd. Gruwelijk. Ik denk dat ik maar even beneden tv ga kijken. Wie weet is er wel iets politieks te zien. Heb ik in elk geval iets anders om van te gruwen.