Valentijnsverhaal ‘Toch nog...?!’

Hè, dat ut nou krekt fandaag su mistug was, nou ’t hij Harlingen naderde. Kriegelug pakte Auke de ferrekieker, je saggen amper wat fan’e havenmond. En gien misthoorn meer, dy’t je met sien klaagluk gelúd de haven in loadste. Dat hoarde der anders echt bij, nou ’t hij op sa’n ouwerwets skip foer. Wat in aventuer, sa’n tocht, maar nou was ie oek bliid dat ut eind in sicht was, ut had lang genoeg duurd...

Maar ferfeeld had ut him niet, werk genoeg an board fan dit ouwe skip, dat ie fan un kennis huurd had.

Dat kon teugenwoordich oek in’e winter, nou ’t ut klimaat su feranderde, der was ommers amper meer sprake fan sneeuw of ies. En al was it betiden anpoaten, ut was beslist de moeite weerd weest. As ferre nazaat fan in beroemde Harlinger admiraal sat ut blykbaar yn ‘e genen. Al wist ie eigenlijk amper wat ôf van Auke Stellingwerff, realiseerde hij him inenen.

As je op tillefysie naar Verborgen verleden keken, kwamen daar de wonderlikste dingen an ut licht. Dan stamden ju sumaar ôf van Jacobus II of je gingen even naar Portugal, wel ja… Mar dizze Auke was niet oud wudden, toch? Was hy niet omkomen op ’e Theems? Of was dat Tjerk Hiddes? Skande, dat je dat niet wisten, hij moest Jeanine Otten mar es belle, miskien was der in ut Hannemahuus nog wel wat over hem te finen.

Hij had laast toch al in ouwe papieren sitten te sneupen, want hij fôn un ouwe map in ut fooronder met allemaal rekeningen út froeger tiden foor ene Visser, dat was wel nijskierig. Fan De metalen winkel fan Kooistra op’e Voorstraat, en fan skilder Nauta út ‘e Sint Odolphisteeg, de straat die van de Lanen naar de Voorstraat gaat, ach ja…

Maar hij was der suwat weer, nou even goed oplette, strande bij de Pollendam was sien eer te na. En dan un rekening fan Meinesz, och dy was der oek allang niet meer, over geperforeerd masonile… En fibouite? Wat su dat wese?  Teugenwoardig suden je dat even opsoeke op internet, maar bij dizze tocht was dat ferboaden, alles moest no even krekt su as froeger, anders maakte dy gien kans op ‘e silveren tobbe…

Of su dy ut toch stiekum prebeare? Hij wu eigenluk oek wel wete wat un tiretteveer was, dy’t bliekbaar in un horloasie sat. Dat had ie froeger niet leerd, toen ie op’e HBS sat. Of was ie ut fergeten? Goh, saterdagsmorgens ut eerste uur Nederlâns, kom daar nou us om. Fan 8 tot 9 druk bezich met Het vreemde woord in boek en krant, ja, ja… Ut liep no teugen enen sag ie, hij was der hast, de mist trok gelukkug wat op, de contoeren fan’e pier wurden duudluker op disse saturdag, waarop in Korea de Olympische Winterspelen begonnen, had ie op ‘e radio hoord.

Willemsstaete kwam in sicht, dat stak overal bovenút. Tsja, niets blijft zoals het is had hun geskiedenisleraer indertiid al foorspeld…  Der stonnen warempel mesen op ut eind fan ‘e pier, hoefden dy niet naar ut skaatsen te kieken? Maar… sag ie dat goed? Ston Rixt daar? In har roaie jack? Met heur peerse pet? Dat kon toch niet waar weze? Hoe wist sij dat hij krekt nou ankomme su? Of kwam se hier faker? Had se op him wacht?

Toch nog? Och, wat had ie heur mist! Wat had ie oek anhaald deur met een kwaaie kop vut te gaan, dat had se niet ferdiend… En hij had der lang met omlopen, maar ut was der niet fan komen om nog met heur te bellen foar ’t ie fut ging. Maar nou moest ut weze! Met een ruk skeurde hij syn smartphone  út ‘e búse en toetste har nummer in. Dan mar in overtreding en gìen silveren tobke, want as Rixt der inderdaad foor him was, had ie ommers de hoofdpriis! Nou sú it anders en hij typte se snel as ie kon: Hier is jouw Valentijn, ja?

Akkie de Leeuw-van der Gaast