Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

De keerzijde van Liefde

Lief dagboek,

De laatste keer dat ik in je schreef vertelde ik over moe. Ik vertelde dat moe bij ons in huis was om aan te sterken zodat ze fit genoeg zou zijn om aan haar behandelingen te beginnen. Het heeft niet zo mogen zijn. Mijn allerliefste moe is op 26 januari naar haar zoon, mijn broer, toegegaan en pa en ik kijken elkaar regelmatig in opperste ontzetting aan: ‘Is dit allemaal echt??’ lezen we in elkaars ogen. ‘Is dit echt en als het zo is: hoe moet dat nou zonder moe?’

Ik weet het niet dagboek. Ik weet het werkelijk niet. Het is allemaal zo snel gegaan: moe kwam hierheen op zaterdag 30 december om gezellig aan de champagne en appelflappen te gaan (‘die maak je altijd zo lekker kindje!’) en precies 5 weken later, op zaterdag 3 februari, namen we definitief afscheid van haar. Al met al zit er tussen nu en de laatste keer dat ik in mijn dagboek schreef een wereld van verschil, een wereld van verdriet en een wereld van leegte maar omdat ik weet dat mijn moeder beslist niet zou willen dat ik dag en nacht verdrietig ben (‘kindje, weet je nou NOG niet dat dit bij het leven hoort?? Hee... dan heb ik bij je opvoeding toch verzuimd iets te vertellen’) glimlach ik dagboek. Ik glimlach, hoor haar stem regelmatig en voél dat ze om me heen is. Het is niet voor niets dat we op het lint van ons rouwboeket lieten zetten: ‘Waar je ook bent, de liefde blijft’ en dat is natuurlijk ook zo. De liefde tussen moe en mij is zo groot, daar komt niets tussen. Zelfs de dood niet.

Ik heb trouwens de afgelopen weken ook een immense bewondering gekregen voor de mensen die in de thuiszorg werken dagboek. Wat is het grandioos, het werk dat ze verrichten en vooral: de liefde, de warmte en de menselijkheid die de medewerkers uitstralen. Dank, medewerkers van Thuiszorg Het Friese Land. Ik hoop dat er een dag komt dat jullie salaris verdrievoudigd wordt – jullie verdienen het.

19.39 uur. Ik zit aan de smoothie met blauwe bessen, komkommer, rucola en avocado. (‘Goed zo kindje, denk om je gezondheid’). Normaal gesproken zou ik nu vast wat geschreven hebben over de massahysterie rondom Renate van der Gijp. Ik zou misschien geschreven hebben dat we met z’n allen de weg kwijt zijn en dat tegenwoordig satire ook al niet meer mag. Dat de tenen steeds langer en gevoeliger worden. Wat benauwend allemaal. Nadat ik dat geschreven had zou ik een kopje thee inschenken en moe even bellen – we belden elkaar bijna elke dag en het gevoel dat ik dat nu niet meer kan is onbeschrijfelijk.

Ik kom er heus wel dagboek, dat weet ik zeker. Dat moet, dat ben ik ook aan moe verplicht. Toch ben ik regelmatig wat aan het mijmeren en ik betrap mezelf erop dat mijn gedachten vaak afdwalen. Zojuist dacht ik na over de afgelopen weken. Ik dacht na over mijn altijd vrolijke en opgewekte moe en terwijl ik voor me uitstaarde realiseerde ik me somber: de keerzijde van Liefde is Verdriet. En terwijl deze naargeestige gedachte als een zware deken op mijn schouders rustte zag ik moe naar me kijken. Ze glimlachte haar stralende lach. ‘Liefde is sterker dan de dood weet je nog? Dat schreef je hierboven immers net zelf.’

Ze aaide over mijn hoofd en ik voelde weer dat moe heel dicht bij me was. Opeens wist ik: de keerzijde van Liefde is geen Verdriet. De keerzijde van Liefde is Liefde. Niets meer en niets minder. Dank je wel mam. Voor alles.