Het Stukje van de Dag: UBBO

Vanmorgen belde Ubbo even aan. Of even; het klonk alsof er secondelijm op de bel zat, alsof hij alleen met de moed der wanhoop uiteindelijk zijn vinger kon losscheuren. En dat precies op het moment dat ik de deur voor hem opende. De realiteit was minder dramatisch dan mijn fantasie. Ubbo’s vinger was ongeschonden en zijn gebruinde hoofd glimlachte in de zon. Die bruine tint en het feit dat hij met de fiets was, kan ik hier maar het best omschrijven als: Dynamisch. Dat lijkt me in dit geval een verstandige omschrijving.
Ubbo Posthuma kwam mij namelijk vertellen dat de Harlinger Courant wel gecharmeerd was van het idee voor een column van mijn hand. Een column over mijn ervaringen met de ziekte van Parkinson, maar ook over heel gewone, vreemde, tragische, grappige en ook botweg stomme dingen waar ik van dag tot dag tegenaan loop. Zoals Ubbo, zeg maar. Uiteraard is het voor iedereen anders om te bepalen in welke van bovenstaande categorieën Ubbo het beste past. Teneinde mijn plekje in de HC veilig te stellen, ligt het voor de hand dat ik Ubbo als ‘heel gewoon’ zou omschrijven. Maar dat kan niet, want dan zou ik het nooit zo goed met Ubbo hebben kunnen vinden. Maar om het eens over iets anders dan Ubbo Posthuma te hebben, zal ik het plan voor mijn aanstaande column ontvouwen. Ter zake.
Eén dag voor mijn zevenenveertigste verjaardag werd ik opgenomen in iets wat de ‘shortstay afdeling van Punt voor Parkinson’ heet. Dat is in Groningen en ik heb daar drie weken doorgebracht tussen een bonte verzameling van mede-Parkinsonpatiënten. Je zit niet voor niets drie weken op zo’n afdeling en ik zal in de komende weken daar wat over vertellen. Wat u als lezer van de Harlinger Courant daarmet mut? Weet ik niet, vraag maar aan Ubbo, die zag er wat in. Wat ik u wel kan vertellen is dat deze stukjes, waar ik mee begonnen ben op die Parkinson-afdeling, elke avond beter ontvangen werden, tot het punt waarop er dagelijks gevraagd werd of ik het ‘stukje van de dag’ alweer klaar had. We hebben gelachen, soms werd er een traan weggepinkt. En er was vooral veel herkenning. Het leverde avonden lang gespreksstof op, elke keer weer. Kijk maar wat u ermee doet. Ik schrijf het in elk geval met plezier. Tot het volgende stukje van de dag.