Het stukje van de dag: JUMP

Niet zo lang geleden werd ik met spoed opgenomen op de shortstay afdeling van Punt voor Parkinson in Groningen. Na een week daar begon ik aan iets wat op de afdeling bekend werd als ‘het stukje van de dag’. Elke avond werd er gevraagd of ik het al af had en dan las ik het voor. Ik ben daar drie weken geweest; na mijn thuiskomst ben ik er gewoon mee door gegaan.
Dit stukje schreef ik zes dagen na mijn verjaardag, een dag na de verjaardag van mijn vader en zeven dagen na mijn opname in de Parkinsonkliniek: op zaterdag 27 mei 2017. Ik ben zo specifiek over de datum omdat die bij het vorige stukje per abuis was vervangen door de datum van die dag. Boeit dat? Ach, het gaat mij er alleen maar om dat niemand denkt dat ik of mijn vader jarig of bijna jarig is en dat ik momenteel gewoon thuis ben en niet in een Parkinsonkliniek in Groningen zit.

Begon het nou in 1988? Of was het 89? Ik was in elk geval op zoek naar een aantal… hoe noem je dat? Mede-pubers die gek genoeg waren om mee te doen aan de talentenjacht van mijn oude HAVO te Purmerend. Het Purmerend van… this is the end, zeg maar. Mijn eeuwige haat/liefde verhouding met die immens saaie forensenstad was toen al een paar jaar aan de gang. Om een lang verhaal wellicht nog langer te maken: Met vijf man op het podium en één achter de lichtknoppen voerden wij het nummer (nummer, geen liedje) ‘Jump’ van Van Halen op. Nou ja, opvoeren?

Iedereen die in de jaren tachtig is opgegroeid knippert niet eens met zijn ogen als ik het woord ‘playbacken’ noem. Die generatie bloost hooguit lichtjes als ze terugdenkt aan Henny Huisman en aan het zorgvuldig getimede openen en sluiten van de mond op de tonen van onbereikbare rockgoden die we qua uiterlijk anno nu eerder in ‘The Muppet Show’ verwachten te zien dan op een muziekpodium. Dit was zeker van toepassing op Van Halen, en meer specifiek nog: op David Lee Roth. David Lee Wie? Toen ik Van Halen op mijn 18e ontdekte, was David Lee, alias Diamond Dave, de zanger van het hierboven al genoemde rockkwartet dat mijn onnozele puberhart steviger deed kloppen dan ooit tevoren. Niet omdat ik graag naar langharige mannen in veel te krappe leggings keek, maar omdat ze de reputatie van vrouwenverslinders en excessieve feestvierders genoten. Met name de flamboyante of zo je wilt potsierlijke zanger spande de kroon en stookte het vuurtje rond hun reputatie graag nog wat hoger op. Tijdens een interview ging hij in op de woeste geruchten rond de band: “Een heleboel mensen denken dat een Van Halen tournee alleen maar één grote orgie is, met slechts een aantal rustpauzes op het podium daar tussen door. Wel, laat ik je dit vertellen: die mensen hebben gelijk!”

Dat sprak mij wel aan. Maar de kosmos kwam tussenbeide. Het Lot of Hoe Heet Het. Zo ongeveer op hetzelfde moment dat ik mij al lipsynchend in de schoenen van mijn idool waande, kotsten David Lee en de rest van de band elkaar uit. Ik stel me zo voor dat het niveau van het creatieve meningsverschil ergens op de bodem van een lege whiskyfles was te vinden en gepaard ging met hoog opstuivende wolken cocaïne. En zo werd mijn altijd al twijfelachtige held vervangen door een dweil met een falsetstem en de vacht van een schurftige poedel op zijn kop.
Ik bleef ze volgen, zowel Van Halen als Roth. Ik kon het toen nog niet weten, maar het zou meer dan twintig jaar duren voordat ze weer bij elkaar kwamen. Waarschijnlijk ben ik de enige in Nederland die in het bezit is van alle soloplaten van David Lee Roth. Of bijna alle. Zelfs ik haakte op een dag af, keerde mijn egocentrische en geblondeerde held de rug toe en besloot om mijn eigen idool te worden. Ik sloot een veel te lang uitgesmeerde puberteit af om mij op een totaal onzekere toekomst in Australië te storten. David verdween tussen mijn oude schoolboeken en schilderijen op de zolder van het huis van mijn ouders terwijl ik mijzelf dwong om mijn eigen reet te leren afvegen aan de andere kant van de wereld, zonder een cent op zak.

De jaren verstreken. Zou het een wrang soort revanche van David zijn geweest om weer op te duiken bij Van Halen toen ik de ziekte van Parkinson kreeg? Destijds was er namelijk geen leniger zanger te vinden dan David Lee. De man maakte spagaten op de grond, maar ook springend in de lucht en schopte zijn benen zo ver omhoog dat je zou verwachten dat er ooit eens eentje het publiek in zou vliegen. En ik werd alleen maar zo stijf als een hark.
Aan het einde van één van de videoclips van Van Halen laten ze zien wat er later van de bandleden terecht is gekomen; Roth werd een filmster, de gitarist kwam in een psychiatrische inrichting terecht, de bassist werd sumoworstelaar en de drummer hersenchirurg. Allemaal onzin natuurlijk.
Wat geen onzin is: de lotgevallen van de Purmerendse playbackvariant van Van Halen. Eén hebben we nooit meer gezien. De eerlijkheid gebiedt mij om te zeggen dat we hem nogal saai vonden en dat we daarom ook nooit gezocht hebben. Er zijn er twee die op twee verschillende tropische eilanden wonen. Ik zit hier in de Parkiclub. En nog eens twee wonen nog steeds in Godbetert Purmerend. De lichtman uit 1989 is gepromoveerd tot bandlid, en we hebben er nog twee aan toegevoegd.

Wat ook geen onzin is: ze zitten nu bij elkaar in Harlingen om mijn verjaardag te vieren. Dat was al een tijd geleden afgesproken en mijn opname in de parkinsonkliniek zag niemand echt aankomen. We zouden op mijn verjaardagsfeestje ook onze eenmalige comeback als playbacksurrogaat van Van Halen bespreken. Pardon? Ja, dat was ook de reden waarom ik vond dat ik vandaag vier medewerkers van de nabijgelegen fysiopraktijk zover moest krijgen om een filmpje te maken voor mijn feestvierende vrienden. Ik kon niet op mijn eigen verjaardag komen, maar ik heb ze wel dat filmpje kunnen sturen. Een filmpje waarin ik met mijn logge middelbare lijf in een minitrampoline stamp, een bijna-spagaat maak en de tekst van ‘Jump’ op het verkeerde moment de lens in brul. De mensen van de fysio spelen met verbijsterde grijnzen op hun gezicht mee. Maar het doel is bereikt:
Voordat 2017 ten einde is, staan wij, de originele line-up, met onze terugwijkende haarlijnen en bierbuiken op het podium. Desnoods, of misschien wel juist, op een tropisch eiland.