Het stukje van de dag

door Marten Blom

Donderdag 14 september - Fatbusters
In de postzegel die wij onze achtertuin noemen zit een beerput. Zo noemen wij het in elk geval. Het is niet echt een beerput, maar een overloopput. Een kubusvormige schacht die ongeveer een meter de grond in gaat. Ergens halverwege zit een soort betonnen brievenbus waardoor het water wegloopt. In een ideale wereld blijft er niets in de put achter, maar in die van ons blijft er een witgrijze klomp vet achter. Die moet je er met een zekere regelmaat uitscheppen en in die alweer ideale wereld gebeurt dat ook.

Die vetklomp wordt gevormd door bakvet (boter, olijfolie, mayonaise) uit onze keuken, door zeep en shampoo uit de douche en door wasmiddelen en wasverzachter uit de wasmachine. Nu zit er toch nog één voordeel aan om de ziekte van Parkinson te hebben en dat is het volgende: wij Parkies ruiken bijna niks. Nee, dat is niet leuk als er een heerlijk geurende maaltijd voor je neus staat, maar je dankt God op je blote knieën als je niks hoeft te ruiken bij het schoonmaken van zo’n put.

Dat is niet fris, maar het kan nog veel gekker. Let op. Dit las ik in ‘The Washington Post’. In Londen is een deel van het riool verstopt door een vetberg die langer is dan twee voetbalvelden en meer weegt dan 11 bussen bij elkaar. Een team (ik zou ze de fatbusters noemen, in navolging van de ghostbusters ) gaat met hogedrukspuiten aan de gang om het monsterlijke gevaarte, (dat ook nog samenhangt van luiers, vochtige billendoekjes en een collectie hygiënehulpmiddelen waar je niet eens over na wilt denken), te lijf te gaan. De kroon op dit staaltje werk, de vlag op de modderschuit of de kers op de vettaart wordt het volgende.

The Museum of London wil een gedeelte van de vetbonk in handen zien te krijgen. Men wil een klont vet, inclusief olie, luiers en billendoekjes tentoonstellen om de bezoekers aan het denken te zetten over hun eigen toiletgedrag en wat de gevolgen daarvan zijn voor de riolen van een wereldstad.

Terwijl ik de beelden zat te verteren die bij me opgekomen waren bij het lezen van dit artikel, wees mijn schoonvader me op een ander artikel in de Trouw. Daarin werd vermeld dat de ziekte van Parkinson samenhangt met een verkeerde verwerking door het lichaam van bepaalde eiwitten, waardoor eiwitophopingen ontstaan, onder andere in de hersenen. Ik kan begrijpen dat niet iedereen een beelddenker is, dat niet iedereen een plaatje in zijn hoofd heeft bij het lezen van, in dit geval, twee artikelen vlak achter elkaar. Voor degenen die daar geen onderlinge relatie tussen zien zal ik een poging doen om de verwarring nog groter te maken.

Ooit heb ik een B-film gezien met de titel ‘Inner Space’. In dit ongeloofwaardige Hollywoodproduct werd een soort onderzeeër zodanig verkleind dat het, inclusief verkleinde bemanning, geïnjecteerd kon worden in de bloedbaan van een persoon die kampte met een bloedprop in zijn ader. Nu zijn eiwitten niet hetzelfde als een vetberg in een Londens riool, maar bij het woord ‘eiwit’ zie ik toch iets voor me wat op mayonaise lijkt. In het Trouw-artikel wordt vooral de nadruk gelegd op goede voeding en terecht natuurlijk, maar ik blijf maar visioenen krijgen van die vetbusters in Londen die verkleind en wel geïnjecteerd moeten worden om de eiwitten uit mijn hersenen te spuiten. Is dat nou heel raar?