Een vriend van me woont sinds een week of drie op kamers en dat is
fantastisch nieuws. Het begon met een foto van zijn nieuwe onderkomen. ?Kijk?, schreef mijn oud-klasgenoot. ?Dit is m?n kasteel?. Op het scherm zag ik vier donker eikenhouten stoelen en een donker eikenhouten tafel. Links in de hoek stond een donker eikenhouten kast. De vriend had de beige muren eigenhandig rood geschilderd, want dat kleurde mooi bij de rode gordijnen. ?Het is enig geworden, volgens mijzelf.? Ik vond het een hoerenkast. Een week later kreeg ik een foto van een spiegel toegestuurd. ?Nieuw. Wat vind je ervan?? ?Ik vind je een wijf, met je interieurberichten.? De spiegel ? donker eikenhouten rand-
vond ik lelijk. Over die rode gordijnen had de vriend toch nog even
nagedacht en hij was eruit: hij zou zijn oma vragen er een paar te haken.
Van die witte moesten het worden, met een bloemenpatroon. Hij meende het. Net zoals hij het meent wanneer hij zegt dat hij ervan houdt om zijn kamer op te ruimen en om witlof te koken. Ik ken -hem niet meegerekend-
weinig mannen die mij een bericht sturen zodra ze een pureestamper hebben
gekocht. Die me vertellen dat ze per ongeluk de vaat hebben gedroogd met een kussensloop, omdat deze op de theedoek leek. Of die foto?s sturen van een zak spruiten, in de aanbieding, 500 gram. Dus dat zei ik ?m. Of-ie wel wist dat hij niet helemaal voldeed aan het stereotype van een mannelijke student? Dat besef was er. Morgen gaat hij naar de borrel van een studievereniging. Niet om daar een donker eikenhouten bar te
poetsen, maar gewoon, om bier te drinken. Lekker zuipen. Zijn eigen woorden. Zijn eigen idee, zelfs. Eeuwig zonde. Als die knaap te ver doorslaat in normaal worden, mis ik binnenkort zijn verhalen over pureestampers . En dat is spijtig, volgens mijzelf.
Tamara
Uw reactie