column DAT TREFT - Bordje

 Een jaar of veertien was ik, toen ik samen met mijn klas een voorstelling van Mossel bezocht. Een ideetje van school. En wat school bedacht, vonden wij per definitie stom. Schouwburg De Harmonie stroomde over die middag, want er waren nog tien onderwijsinstellingen met hetzelfde idee. De jeugd moest weer cultureel kunstzinnig worden opgevoed. De directe aanleiding herinner ik me niet meer, maar halverwege de show, net na een drilboor-act op het nummer ‘Satisfaction’, gooide een scholier op rij één zijn boterham met kaas naar het podium. Het bleek slechts een begin. Binnen luttele seconden veranderde de zaal van een artistieke broedplek in een oorlogsgebied waar gefrustreerde pubers zonder strijdmotief broodjes pindakaas, witte pistoletjes en XL-mueslibollen op een gezamenlijk - oh, de harmonie - doelwit afvuurden. Brood, en een sinaasappel. De vrucht kwam niet verder dan het oog van een vriendinnetje. Mossel moest schuilen en de voorstelling werd afgeblazen, dit was vechten tegen de bierkaai. Een organisatiemevrouw stampvoette het podium op om te zeggen dat dit niet zo leuk was. Nuttige informatie, voor een tiener met een sinaasappel in haar oog. Of er ook vrijwilligers waren die de bende wilden opruimen? Vijf. Vijf vrijwilligers. Waarvan vijf gedwongen door een laaiende docent.
‘Geen grote verrassingen dus, maar gewoon een erg leuke avond. Enig minpuntje: Mossel heeft moeite om zijn voorstelling tot een einde te brengen (…) Korter was in dit geval krachtiger geweest.’
Tja. Wij van 2Havo/Atheneum weten hoe ’t korter kan. Maar het lijkt me dat Mossel dat liever niet nog eens op zijn bordje krijgt.
Tamara