column DAT TREFT - Dinosaurusei

Ik mis het dametje dat week na week hetzelfde liedje neuriede wanneer ze haar boodschappen op de band legde. Had ze het nummer zelf gecomponeerd? Was het haar lievelingslied? Haar zang riep vragen bij me op. Vragen die ik nooit durfde te stellen.
Ik mis de chronisch chagrijnige man die “Fijn weekend” beantwoordde met “Dat maak ik zelf wel uit.” In drie jaar tijd heb ik hem één keer met een goed humeur mogen ontvangen aan de kassa. “Fijn weekend?! Je moet zeggen: een séxy weekend!” Ik verlangde terug naar zijn voormalige gemoedstoestand en kreeg mijn zin. Hij maakt het weer allemaal zelf uit.
Ik mis het dametje van een jaar of negentig dat haar hoofd stootte aan een winkelwagen nadat ze een muntje van één cent van de grond raapte. Het muntje dat ik wel had zien liggen, maar het bukken niet waard vond.
Ik mis (en kamp nog immer met schuldgevoelens jegens) de klant die ik beledigde door hem één – “MAAR ÉÉN?” - dinosaurusei te overhandigen. “Man, broed ze zelf uit”, kwam natuurlijk niet in mijn hoofd op. Welnéé. Ben je gek.
Ik mis de man die het zo jammer vond dat hij mij nog nooit eerder had gezien. “Als ik je eerder had getroffen kenden we elkaar nu beter, wisten we meer van elkaar. Hadden we misschien zelfs een relatie.” De vrouw van de zeventiger had er wat stilletjes bij gestaan.
Oh, en de man met landloperallure die ooit zijn briefje van twintig kwijtraakte in de winkel, die mis ik ook. Hij wist het zeker, ik had zijn biljet gepakt toen hij even niet oplette. “Tel de kassa maar na!” En schreeuwend kroop de man van links naar rechts over de winkelvloer. En als ik het niet had gedaan, dan was het één van de vakkenvullers. Dat kon niet anders. De veertiger verdween - niet op eigen initiatief - de winkel uit en gespannen telden we die avond het geld. Geen kassaverschil. Gelukkig. Het kon ook niet missen dit keer.
Tamara

Colums in de HC
Naast Tamara schrijven diverse columnisten in de papieren HC: Sybrich van schoener Avontuur, de Tobbedenker, kapper Houtman en Ouwe Neel.