Column DAT TREFT - Keppurzinin

 Zo was er Romy, een dertienjarige met vlechten waar ik enorm tegenop keek. Romy had namelijk een beugel en ze mocht in de videoclip op een motor rijden. Ze zong een liedje over het hebben van een relatie. Daar was ze nog niet aan toe. (“Ik wil het niet, ik wil het niet, ik ben er niet aan toe.”) Op zich geen slechte zaak, want de jongens die in de clip om haar heen dansen zijn duidelijk dertig. Bo. Was ik ook fan van. Bo had een engelengezichtje en een sterke grote broer. En een te grote gebreide trui, een blauwe, maar dat gaf niet. Dat had iedereen in die tijd. Bovendien kon Bo al niet meer stuk sinds editie 17, toen ze bij ons thuis een hit scoorde met het nummer ‘Keppurzinin’. Een nu niet meer denkbare ode aan het doen van de afwas en het dekken van de tafel.
Dit weekend was Kinderen voor Kinderen 33 op televisie. Op het podium zaten twintig kinderen in een semi-klaslokaal. Ach, dacht ik nog, wat leuk. Zo deden ze het ook in editie 19. Maar toén. Toen trok een braaf meisje in vloekende kleren haar mond open. “Dit liedje is voor m’n homegirlssss!” Lieve help. Ik heb het opgezocht in een straattaalwoordenboek en ‘homegirls’ betekent dus ‘vriendinnen’. Wij zijn homegirls, voor lol en goede raad.
Ik weet niet hoe het kind heet, maar ze heeft het verpest.
Editie 19, kom terug. Ik ben ontiegelijk homesick.
“Jorien van der Plas, die zit naast mij in de klas. Beetje gek en echt niet braaf, en dat vind ik gaaf. Dikke bril, sproetenkop, lach maar niet want ze slaat erop.”
Tamara