Column Dat treft - Geen grapje

Ik was het echt. “Je weet waarvoor je hebt getekend, hè?” De dertiger glimlachte en wees op het papiertje met mijn handtekening erop. Ojé. Thuis wist ik het nog. “Slagen, daar teken ik voor.” Nééé, dat wilde ik helemaal niet zeggen. De vrouw deed niet moeilijk en ik mocht door naar de oogtest. Die viel wat tegen, om eerlijk te zijn. Ik verwachtte kleine zwarte lettertjes en halve cirkels op een groot wit bord, maar meer dan het oplezen van één kentekenplaat had het niet om handen. Ik doorstond de proef. “Nu gaan we rijden.” Nee hè. Van tevoren had ik mijn instructeur gevraagd of hij iemand kende die al tijdens het wegrijden op het parkeerterrein van het CBR was gezakt. Kende hij niet. Goed. Daar gingen we dan, de examinator en ik. Om de tijd te doden keuvelden we over koetjes en de miserabele toestand binnen het hbo in Nederland. Of ik daarover iets zinnigs heb gezegd weet ik niet. Het rijden kreeg voorrang. Wat ik vanmiddag ging doen, vroeg de vrouw halverwege de rit. “Juichen of janken.” Poepflauw, maar ze nam er genoegen mee. Het waren de zenuwen. Echt. Diezelfde zenuwen zorgden ervoor dat ik steeds rechts afsloeg wanneer de examinator aankondigde dat we naar links zouden gaan en andersom. “Normaal luister ik wel goed”, verzon ik. Ik luister nooit goed. Of ik zelf de weg terug naar het CBR wist. Wist ik zo één, twee, drie niet en ik had ook geen zin om er heel diep over na te denken. En zo reed ik – ‘Oh, links? Sorry’ – weer verder op haar commando. “Ik ga je blij maken”, lachte ze toen we tafel drie bereikten. “Echt?!” Echt. Wel even letten op het gebruik van de richtingaanwijzers in het vervolg. Of dat normaal gesproken ook een heikel punt was? Nee, geen zorgen, normaal is dat het enige wat goed gaat. Maar dat zeiden we niet hardop, mijn instructeur en ik. Echt niet. Juichen, dat deden we.

Tamara

Colums in de HC
Naast Tamara schrijven diverse columnisten in de papieren HC: Sybrich van schoener Avontuur, de Tobbedenker, kapper Houtman en Ouwe Neel.